De laatste jaren is er steeds meer aandacht voor het feit dat kinderen met een beperking naar een reguliere school moeten kunnen gaan. Passend onderwijs moet de norm worden. Voor onderwijzers en het andere personeel van reguliere scholen is dit vaak een moeilijke opgave, want het kost hoe dan ook meer inspanning om het onderwijs voor deze leerlingen op een goede manier vorm te geven. Het biedt echter ook veel kansen. Niet alleen voor het kind met de beperking, maar ook voor de andere kinderen in de klas en de onderwijzers. Deze positieve effecten zouden veel meer naar voren gebracht moeten worden. Daarom wil ik jullie graag deelgenoot maken van mijn ervaringen.
Ondanks mijn fysieke beperking ben ik vanaf groep 1 van de basisschool naar het regulier onderwijs gegaan. Soms had het wel wat voeten in de aarde, maar keer op keer hebben mensen, inclusief mijn ouders, de schouders eronder gezet om alles te regelen voor mij, zodat ik het onderwijs kon blijven volgen. Enkele voorbeelden: altijd ambulante begeleiding, een laptop vanaf groep 3, aangepast toilet, een helm op op het schoolplein, een liftsleutel op het VWO en extra begeleiding op mijn stageplek op het HBO. Echt veel vrienden heb ik nooit gehad, maar er waren altijd wel een paar mensen in mijn klas waar ik mee op kon schieten. Het belangrijkste is dat ik heb geleerd om te integreren in de samenleving. Langzaamaan heb ik geleerd om mijn stem te laten horen en mensen niet meer over me heen te laten lopen.
In mijn schoolcarrière heb ik in diverse klassen gezeten en heb ik verschillende onderwijzers gehad. Lang niet iedereen heeft het laten merken, maar ik denk zeker dat kinderen en onderwijzers wat van mij hebben geleerd. Zo heeft mijn vriendin van de middelbare school gezegd dat ze door het zijn van mijn vriendin mensen met een beperking als ‘normaal’ behandelt. Ze weet immers dat ‘anders’ handelen nergens voor nodig is. Daarnaast hebben onderwijzers soms wat creativiteit moeten inzetten om mij het lesprogramma te laten volgen. Voor diverse onderwijzers werden de ogen geopend toen ik in zes jaar mijn VWO-diploma haalde. Deze voorbeelden bewijzen dat het alleen maar goed is dat de samenleving met mensen met een beperking in aanraking komt.
Doordat ik deze weg heb bewandeld, kost het mij nu minder moeite om mee te doen in de maatschappij en dat ervaar ik als zeer positief. Ik gun iedereen met een beperking en deze kans. De mensen zonder beperking gun ik om met mensen met een beperking in aanraking te komen. Mijn idee is dat het dan ook veel makkelijker wordt om de maatschappij zo vorm te geven dat iedereen mee kan doen. Het moet er bij beide partijen met de paplepel in gegoten worden en daarom begint inclusie bij regulier onderwijs.
Kanteldenker zei
Dit is op Kanteldenker herblogden reageerde:
Een verstandige blog over de lange weg in het onderwijs als je lichamelijk beperkt ben. Weer een ‘Wij staan op’-er met een authentiek verhaal. Tekenen jullie ook het manifest waar zij het voor doen?
Rob Alberts zei
Op een vorige school nodigde ik ooit een blinde met geleidehond uit.
Een van de vervolgopdrachten voor mijn leerling was welke aanpassingen heeft onze school nodig voor lichamelijke beperkten.
Een stoeltjeslift was aanwezig. Maar een invalidentoilet ontbrak. Mij stoorde de drempels.
De fantasie en betrokkenheid van mijn leerlingen was teder.
Vriendelijke groet,