Elk jaar schrijf ik een blog over vuurwerk, waarbij ik vertel over de gevolgen voor mensen met een handicap. Daarbij zoek ik elk jaar verhalen van mensen met verschillende handicaps, om een breed beeld te schetsen. Dit jaar sprak ik met Chantal de Koeyer, haar CRPS (posttraumatische dystrofie) gaat niet samen met vuurwerk en dat leidt letterlijk tot benauwde situaties.
“De harde knallen van vuurwerk veroorzaken spasmes, dus verkramping van mijn spieren.” vertelt Chantal, “Dat komt niet door het geluid op zich, maar door de trillingen
die zo’n knal geeft.”. Dat spasmes knap vervelend zijn weet ik uit eigen ervaring, ook ik krijg spasmes van de knallen, voornamelijk door een schrikreactie. Dat leidt bij mij in het ergste geval tot een nare valpartij (met alle gevolgen van dien) en pijn van krampen, maar bij Chantal kan zo’n reactie levensgevaarlijk zijn: “Ledematen schieten alle kanten op, soms raakt er iets uit de kom, ik kan niet meer slikken en praten, maar het engste is dat ik soms nauwelijks of helemaal niet meer kan ademhalen.” Hoe moet je dan omgaan met zo’n situatie? “Met spierverslappers” zegt Chantal, want meer kun je niet doen. “Een lichter spasme kan ik zelf nog aan, maar naarmate de dag vordert, of als ik vermoeid ben, dan kan ik dat niet meer zelf. Of als de spasmes zwaarder zijn, dan ben ik zelfs niet meer in staat iemand te alarmeren.” Behoorlijk beangstigend dus.
“Ik ben deze dagen weinig alleen, dat is echt gevaarlijk. Als ik zelf de spierverslappers niet meer kan toedienen, moet iemand anders dat snel kunnen doen.” Die afhankelijkheid is natuurlijk lastig, want dat betekent dat iemand in je omgeving tijd vrij moet kunnen maken om er voor je te zijn, of een zorgverlener altijd in de buurt. “Budget voor 24 uur zorg binnen handbereik is er natuurlijk niet, dus er komt ook een extra last op mijn omgeving.” Jiska’s man werkt bijvoorbeeld gewoon, en ook op de universiteit wordt er deze weken nog van alles verwacht. Chantal en ik zien dan ook allebei liever dat het vuurwerk beperkt blijft tot de jaarwisseling: “Ik gun ieder zijn/haar plezier. Het inluiden van het nieuwe jaar met vuurwerk is traditie, dat snap ik wel. Maar laat dat dan gewoon van 0.00 tot 1.00 zijn, niet eerder en ook niet later.” Nu is Chantal niet veilig en vlucht zij naar een vuurwerkvrij park: “Natuurlijk zou ik kerst en oud- & nieuw graag thuis vieren, maar dat gaat gewoon niet. Mij is het nog niet gebeurd, maar ik ken lotgenoten waarbij ambulancebroeders met extra zware spierverslappers de situatie nog niet konden redden. Zij moesten met gillende sirenes naar het ziekenhuis, dat is beangstigend. Vuurwerk is levensbedreigend voor ons, dat ik die dag een uurtje moet vluchten neem ik voor lief, maar al weken vooraf en achteraf… dat moet gewoon stoppen.”
Dit jaar spraken verschillende artsen en instanties zich uit tegen de particuliere verkoop van knal- en siervuurwerk. Vind jij particulier vuurwerk ook te gevaarlijk? Teken dan het vuurwerkmanifest. Ook collega Nick schreef dit jaar een blog over vuurwerk, lees die blog hier.
Wanda zei
Uiteindelijk is er op 29 december ook nog een uitzendig van Hart van Nederland geweest waar kort aandacht geschonken is aan het gevaar van vuurwerk.
Ook Chantal was hierbij in beeld. Zelf lag ik wat meer op de voorgrond (niet mijn intentie geweest) maar ik heb al vele positieve reacties mogen ontvangen.
Helaas ging het bij mij in de middag van Nieuwjaarsdag alsnog dusdanig mis dat ik met de ambulance ben afgevoerd. Sirenes waren wel uit maar de zwaailichten niet omdat ze langzaam moesten rijden door de pijn van meerdere luxaties. En omdat de houding ook niet echt handig was om mij goed vast te leggen…
Hier een link naar het nog actieve artikel: https://www.hartvannederland.nl/nieuws/2017/vuurwerkverkoop-stuwt-aantal-klachten-op/
Onderste filmpje is over ons.
Edwin zei
Het was ook heel erg heftig afgelopen jaar. Kwam mede omdat het park dan wel vuurwerkvrij was, maar de omgeving niet
Wanda zei
Oeps, het is het bovenste filmpje…