Luchtkasteel… of toch niet? Deel 1

Een van de dingen die meestal niet vanzelf gaan als je een handicap hebt, is de zoektocht naar een huis. En die zoektocht begint vaak niet eens bij het huis zelf, maar bij de manier waarop je kunt of wilt wonen. Begeleid of niet? Vierentwintig uurs-zorg of ambulant? Kan het überhaupt wel op de manier zoals jij het wilt (zo zelfstandig mogelijk natuurlijk)?

© Caitlin Sas Fotografie

Bij mij begon de puzzel al toen ik dertien was. Tot mijn verdriet liep mijn basisschoolperiode op zijn eind en werd het tijd om verder te kijken. Niet alleen naar een passende middelbare school, maar ook naar een geschikte woonvorm, ook al zag ik dat helemaal niet zitten als dwarse puber. Iedereen dacht te weten wat het beste voor me was, al sinds ik een klein kind was. Wanneer zou eindelijk de tijd aanbreken dat ik zelf mijn beslissingen kon nemen?

Niet op mijn dertiende in ieder geval. Ik ging ‘op kamers’ in het Woontrainingscentrum van Heliomare alwaar ik ook naar school ging. De start van een moeilijke periode die zes jaar duurde. Ik heb me er nooit thuis gevoeld. Dat kwam met name door de begeleiding, een paar uitzonderingen daargelaten, die me ontzettend betuttelde op de gebieden waar ik mezelf kon redden en me juist in de steek liet waar ik hulp nodig had. Ook toen mijn eindexamen in zicht kwam en het tijd werd om echt op zoek te gaan naar een permanente woonplek, lieten ze het tamelijk afweten. Ze duwden me een lijstje van groepswoningen in de hand en dat was het dan. De ellende was dat dat hoofdzakelijk woonvormen waren voor verstandelijk gehandicapten en ze mijlenver bij mijn ouders vandaan lagen. Braaf werkte ik samen met mijn vader en moeder de adressenlijst af, maar na zo’n bezoek was het steevast janken geblazen. Alleen al bij het idee dat ik in zo’n groep terecht zou komen werd doodongelukkig. En mijn ouders ook.

Het liefst wilde ik terug naar het dorp waar ik was opgegroeid, in de buurt van mijn ouders en de mensen die ik kende. Alleen was de prognose toen nog dat ik de bescherming en begeleiding van een groep nodig had en die was er daar niet. Tot ik hoorde dat een groep ouders van kinderen met een meervoudige/verstandelijke beperking bezig was een woonvorm op te zetten. Ik wist dat ik er eigenlijk niet tussen paste, maar anders zou ik in mijn vertrouwde omgeving nooit meer een geschikte woonplek vinden. Vanuit hier zou ik misschien wel dusdanig doorgroeien dat ik uiteindelijk echt op mezelf zou kunnen wonen.

En zo geschiedde…

Lees morgen hoe het verder ging met Ietje’s zoektocht.