In mijn drieluik ‘Vrijheid, Gelijkheid en Menselijkheid’ beschrijf ik mijn recente ervaringen rondom een feest waar ik verwacht werd. Lees hier mijn eerste blog over ‘Vrijheid’ en hier mijn tweede blog over ‘Gelijkheid’.
‘Ons probleem’ wordt uiteindelijk met veel bellen ‘opgelost’ via behulpzame familieleden die bereid zijn
voor mij van stad naar stad te rijden. Eigenlijk is het mijn eer te na, maar het is al beter dan dat er een andere vriendin vrij neemt van werk, een auto leent en mij van hot naar her rijdt voor het feestje van een vreemde. Ik laat mijn trots achter me en ga akkoord. Ik kan in ieder geval naar het feest, en ik heb vervoer naar mijn vriendin. Ik besluit de rest van de dag te laten voor wat het is, na alle regelstress vooraf, heb ik straks geen energie meer om tot in de late uurtjes door te feesten.
De geheimzinnige ontoegankelijke activiteit wordt op de dag van het feest eindelijk bekend gemaakt: “Jullie gaan naar de dierentuin!” Ik kan wel janken. Een week geen oog dicht gedaan, al twee weken aan het regelen dat ik college in kan halen, drie maanden aan het cadeau gewerkt… al die moeite… al die kostbare energie. Gedachten tollen door mijn hoofd. Ik heb me nog nooit zó afgewezen gevoeld.
Dat gevoel wordt er niet beter op wanneer familieleden zeggen: “Ach, zet je er overheen. Het is geen familieruzie waard.” Nadat mijn rechten als mens, vrijheid en gelijkheid, geschonden zijn door de gastheer, voelt het nu ook nog alsof mijn menselijkheid in twijfel wordt getrokken. Alsof mijn leven minder waard is dan dat van een ander.
Ik ben geen alien omdat mijn lichaam niet functioneert volgens het gemiddelde. Ik ben geen rolstoel omdat ik erin zit. Mensen met een handicap hebben dezelfde mensenrechten als ieder ander mens, want dat is wat ik ben; een mens! Toch heeft men liever niet dat ik dat hardop zeg. Men wil liever niet dat ik mijn boosheid en verdriet openbaar bespreek, want het is niet leuk om te horen dat mensenrechten ook in het beschaafde Nederland worden geschonden. Het is niet leuk om te horen dat ook mensen in een rolstoel, met rollator, geleide stok of hoorapparaat, te maken krijgen met schending van menselijkheid. Niet af en toe, maar keer op keer op keer. Mijn menselijkheid; mijn keuzes, mijn gevoelens, en mijn rechten, zijn in theorie wel degelijk gelijk aan die van een gemiddeld gezond mens. Nu de praktijk nog.
Hans van der Winden zei
Hallo Jiska. Ik begrijp als vader van Cynthia je gevoelens voor 100%. Je hebt volledig, en zelfs bovenmatig , er alles aan gedaan om het feest bij te wonen. Niemand heeft dit kennelijk begrepen en ingezien. Heel erg triest deze ervaring en zo te worden teleurgesteld.
Je hebt dit heel goed aangepakt. Blijf jezelf en twijfel niet aan jezelf. Nogmaals je hebt dit heel goed gedaan. Het zegt helaas veel over de anderen.
Ik hoop dat jij en anderen stap voor stap voorwaarts blijven gaan .
Ook ik heb daar alle vertrouwen in.
Hartelijke groer,
Hans van der Winden
KarenMee zei
Pffff, en die dierentuin daar had je gewoon heen gekund. Als ze het even hadden gezegd dan had je dat geweten en had er een hoop gezeur bespaard kunnen worden…
Sylvia Kuijsten zei
Jeeeetje, moest dáár nu zo geheimzinnig over worden gedaan door de gastdame en -heer? Sjongejonge..
Jiska - Wij Staan Op! zei
Heel erg bedankt voor de warme reacties! Ik ben blij dat mensen mijn standpunt zien en mij steunen 🙂