Jiska’s drieluik. Deel 3: Menselijkheid.

In mijn drieluik ‘Vrijheid, Gelijkheid en Menselijkheid’ beschrijf ik mijn recente ervaringen rondom een feest waar ik verwacht werd. Lees hier mijn eerste blog over ‘Vrijheid’ en hier mijn tweede blog over ‘Gelijkheid’.

‘Ons probleem’ wordt uiteindelijk met veel bellen ‘opgelost’ via behulpzame familieleden die bereid zijn

© Caitlin Sas Fotografie

voor mij van stad naar stad te rijden. Eigenlijk is het mijn eer te na, maar het is al beter dan dat er een andere vriendin vrij neemt van werk, een auto leent en mij van hot naar her rijdt voor het feestje van een vreemde. Ik laat mijn trots achter me en ga akkoord. Ik kan in ieder geval naar het feest, en ik heb vervoer naar mijn vriendin. Ik besluit de rest van de dag te laten voor wat het is, na alle regelstress vooraf, heb ik straks geen energie meer om tot in de late uurtjes door te feesten.

De geheimzinnige ontoegankelijke activiteit wordt op de dag van het feest eindelijk bekend gemaakt: “Jullie gaan naar de dierentuin!” Ik kan wel janken. Een week geen oog dicht gedaan, al twee weken aan het regelen dat ik college in kan halen, drie maanden aan het cadeau gewerkt… al die moeite… al die kostbare energie. Gedachten tollen door mijn hoofd. Ik heb me nog nooit zó afgewezen gevoeld.

Dat gevoel wordt er niet beter op wanneer familieleden zeggen: “Ach, zet je er overheen. Het is geen familieruzie waard.” Nadat mijn rechten als mens, vrijheid en gelijkheid, geschonden zijn door de gastheer, voelt het nu ook nog alsof mijn menselijkheid in twijfel wordt getrokken. Alsof mijn leven minder waard is dan dat van een ander.

Ik ben geen alien omdat mijn lichaam niet functioneert volgens het gemiddelde. Ik ben geen rolstoel omdat ik erin zit. Mensen met een handicap hebben dezelfde mensenrechten als ieder ander mens, want dat is wat ik ben; een mens! Toch heeft men liever niet dat ik dat hardop zeg. Men wil liever niet dat ik mijn boosheid en verdriet openbaar bespreek, want het is niet leuk om te horen dat mensenrechten ook in het beschaafde Nederland worden geschonden. Het is niet leuk om te horen dat ook mensen in een rolstoel, met rollator, geleide stok of hoorapparaat, te maken krijgen met schending van menselijkheid. Niet af en toe, maar keer op keer op keer. Mijn menselijkheid; mijn keuzes, mijn gevoelens, en mijn rechten, zijn in theorie wel degelijk gelijk aan die van een gemiddeld gezond mens. Nu de praktijk nog.