In mijn drieluik ‘Vrijheid, Gelijkheid en Menselijkheid’ beschrijf ik mijn recente ervaringen rondom een feest waarvoor ik was uitgenodigd, maar waar ik mij niet welkom voelde. Lees hier mijn eerste blog ‘Vrijheid’.
De gastheer is naast star ook niet erg realistisch, volgens hem is de door ons gestelde twee maanden voor een reparatie of nieuwe rolstoel “Grootspraak.” Wat bedoelt hij? Denkt hij dat ik het stoer vind om een kapotte rolstoel te hebben? Ik vraag me ernstig af of ik eigenlijk wel welkom ben op het feest of dat ik alleen ben uitgenodigd omdat ik praktisch familie ben. Mijn vriend vraagt het als hij de gastheer spreekt. Ja, ze willen me er wel bij. Toch twijfel ik eraan.
© Caitlin Sas Fotografie
Na vier dagen bellen, oplossingen aandragen en afwijzingen krijgen, zijn we nog niets verder. Iedere oplossing die wij aandragen is onmogelijk, en de oplossingen die zij aandragen met mijn handicap niet haalbaar.
Ik word er boos en verdrietig van. Waarom moet dit zo gaan? Er wordt iets van me gevraagd, wat ik met een beetje hulp – zoals wel vaker in mijn leven – kan realiseren. Het lijkt erop dat alle hulp onmogelijk wordt gemaakt. “Jullie probleem.” volgens de gastvrouw.
Dat mijn handicap een probleem kan vormen omdat ik niet altijd alles kan wat een gemiddeld mens kan doen, wil ik best geloven. Daar loop ik immers zelf ook tegenaan. Dat deze specifieke kwestie mijn probleem, of het probleem van mijn vriend en mij is, vind ik een drogreden. De oplossing is immers simpel; een klein beetje informatie, kost niets.
Natuurlijk zou ik graag gewoon alles meedoen, zonder enige aanpassing. Naar het feest gaan en alle activiteiten meedoen. Zelf op de trein of bus stappen wanneer het mij uitkomt. Helaas is dat niet de realiteit. Nederland is nog lang niet toegankelijk voor veel mensen. Als rolstoelgebruiker kan ik op veel plekken niet zonder begeleiding in bus of trein.
Wat wel realiteit is, is dat veel mensen zich niet realiseren dat gehandicapten vaak niet gelijk worden behandeld. En dát is eigenlijk heel surrealistisch, mensen zijn immers mensen, met of zonder beperking. Bij dit feest kwam duidelijk naar voren hoe ongelijk mensen zijn in Nederland. Ik was welkom op het feest, er werd zelfs van me verwacht dat ik er zou zijn, maar door ongelijkheid was ik niet welkom, door mijn handicap.
Hoe surrealistisch is dat?
Liann Daalder zei
Dat ervaar ik nu ook in mijn studie ik mag er er wel zijn maar niet daar…mijn supervisor zei het volgende: “Als wij vijf mensen met een beperking zouden hebben, dan zou de hogeschool failliet gaan.”
Sylvia Kuijsten zei
Het is vooral onwetendheid. Aan de ene kant is dat op zijn zachts gezegd vervelend, aan de andere kant vraag ik me af in hoeverre je dat andere mensen echt kwalijk kunt nemen. Doorgaans wordt er bij alles in het leven gekeken naar de gemiddelde mens en vallen de uitzonderingen daarbuiten. Om een voorbeeld te noemen: ik heb zelf erg veel last van pleinvrees. Ik loop liever wat straten om dan dat ik zo’n groot plein moet oversteken. Andere mensen hebben daar geen idee van en houden daar ook geen rekening mee. Zij stappen vrolijk verder, terwijl ik met het zweet in m’n handen over straat moet. Pas als je het anderen vertelt, creëer je begrip, maar mensen moeten op zulke dingen (jammer genoeg?) eerst worden gewezen. En inderdaad, zelfs dan loop je nog tegen mensen aan die het niet willen snappen. Het geval van het feestje is daar een goed voorbeeld van: de gastheer en -vrouw zijn gewoon enorm bot en egoïstisch. Lekker laten, zulke mensen, zelfs al is het familie.
Tip: zet onderaan deze blog even een link naar deel drie en in je eerste deel een link naar deel twee en drie, dan kunnen mensen makkelijk doorklinken naar de rest van de drieluik 😉