© Caitlin Sas Fotografie
Ik moest laatst naar een feestje, waarvan één van de activiteiten waarschijnlijk niet toegankelijk zou zijn. Jammer dacht ik toen nog, maar op zich niets nieuws. Hun feestje, niet het mijne. Om toch zo veel mogelijk mee te kunnen doen sprak ik af bij een vriendin in dezelfde oude, slecht toegankelijke stad als waar de activiteit zou zijn. Mijn vriend zou wel even omrijden om me te brengen.
Negen dagen voor het feestje hoorden we echter dat deze afspraak, twee maanden geleden gemaakt, niet door kon gaan; het paste niet in de planning van het feest. Meer kregen we niet te horen: de activiteit, en de locatie daarvan, waren een verassing. Niet echt handig met iemand die haar energie met zorg moet verdelen en in een ontoegankelijk Nederland niet zomaar zelfstandig kan reizen. De gastheer bleek star; alles blijft geheim, en ik moet het vanaf de voorgaande activiteit zelf maar uitzoeken, want mijn vriend wordt wel geacht aanwezig te zijn.
De gastheer stelt voor dat ik zelfstandig met het openbaar vervoor van A naar B ga. Dat is helaas niet mogelijk: de meeste bussen zijn niet toegankelijk en weigeren zelfs mindervaliden, en maar 24% van de treinstations in Nederland heeft de noodzakelijke assistentie. “Een taxi dan?” Weet je wel wat dat kost?! denk ik kwaad. Maar ook dat vinden we geen optie. “Als er iets beschadigd duurt het zo twee maanden voor ze een nieuwe rolstoel heeft.” legt mijn vriend uit. Gemiddeld 8 maanden van aanvraag tot stoel, heb ik laatst gehoord. “Grootspraak.” vindt de gastheer.
Dat mijn vrijheid als rolstoelgebruiker wordt beperkt is door de ontoegankelijkheid van praktische zaken zoals bussen, treinen, trappen en deuren is – hoop ik – een bekend fenonmeen voor iedere Nederlander. Dat mijn vrijheid ook beperkt wordt door mensen zoals de gastheer uit dit waargebeurde voorbeeld is misschien minder bekend. Het uitgangspunt dat het in Nederland allemaal goed geregeld is voor gehandicapten is helaas niet de hele waarheid. Dagelijks worden rolstoelgebruikers geweigerd in bussen, ruim driekwart van de treinstations is niet toegankelijk en veel mensen vergeten dat achter een zichtbare handicap vaak ook nog een onzichtbare beperking schuilt zoals chronische pijn of chronische vermoeidheid.
Geef mensen met een beperking de vrijheid om te participeren, vrij te reizen en… ervaringsdeskundige te zijn! Het zal je verbazen met welke bezwaren én oplossingen wij zelf kunnen komen, als je mét ons in gesprek gaat.
M marse zei
Je hebt gelijk een blinde geleide hond mag vaak ook niet mee in de taxi ,gewoon te gek voor woorden ,in Nederland moet het beter geregeld worden voor alle mensen met een handicap hoop dat je met dit bericht veel mensen gaat bereiken succes
Sylvia Kuijsten zei
Mijn God, wat een hork van een gastheer! Dan zou ik er al gelijk geen zin meer in hebben.. Tijdens een middelbare schoolreisje zat een van mijn vriendinnen tijdelijk in een rolstoel vanwege een geopereerde heup. Pas toen ik haar door de straten duwde, viel me op hoe ongelijk de stoepen kunnen zijn en was het soms echt zoeken om haar op een bepaalde locatie te krijgen. Dat is me altijd bijgebleven. Dat je in het normale dagelijks leven al tegen zoveel dingen aanloopt, is al frustrerend genoeg, laat staan als je dan met van die kortzichtige mensen te maken krijgt..
Jiska - Wij Staan Op! zei
Wat formuleer je dat prachtig Sylvia! Helaas maakt niet op iedereen zo’n ervaring indruk, deze gastheer zou inmiddels beter moeten weten, maar helaas is dat niet de praktijk. Ik ben blij dat jij de ervaring wel gehad hebt en er nu over mee kan denken, we hebben meer van zulke mensen nodig in de wereld!