Het is tijd

In mijn twee jaar bij Wij Staan Op! heb ik veel lovende reacties op mijn blogs mogen ontvangen. Mensen waren vaak geraakt door de onderwerpen, of het nu ging over mijn rollator, de stap om ondanks alle bezwaren naar Amerika te gaan, zelf op zoek te gaan naar een huis of om UWV een brief te schrijven over mijn angst voor de Participatiewet.

Alle verhalen die ik schrijf hebben iets met elkaar gemeen; er gaat een groot besluit aan vooraf. Het besluit om niet meer naar anderen – maar naar mezelf te luisteren komt altijd terug. Een rollator bleek mij grote bewegingsvrijheid te bieden. Door niet meer alles van de begeleiding van mijn woonvorm af te laten hangen, vond ik zelf mijn droomhuis. Door naar Amerika te gaan had ik de tijd van mijn leven. Mijn brief aan het UWV, die ik aanvankelijk puur voor mezelf schreef om alles op een rijtje te zetten voor het gevreesde herkeuringsgesprek, opende deuren waarvan ik het bestaan niet vermoedde en was voor velen een feest der herkenning. Ook maakte mijn stuk in één klap alles duidelijk aan de betreffende arts en stond ik binnen twintig minuten buiten als afgesloten dossier.

Jullie voelen ‘m misschien al aankomen: ook in dit blog komt een besluit aan bod. Namelijk het besluit om te stoppen.

Twee jaar geleden werd ik door mede-initiatiefnemer en goede vriendin Pauline benaderd om me aan te sluiten bij een groep enthousiaste jongvolwassenen, die Nederland wilden veranderen op het gebied van toegankelijkheid voor mensen met een handicap. Op alle fronten. Ik zei ja omdat ik zelf een persoonlijke groei doormaakte op dat moment. Ik wilde tegelijkertijd mijn ervaringen delen en zowel van als samen met de anderen leren.

Ik zie ons nog zitten tijdens die eerste bijeenkomst. Hoe verander je Nederland en hoe zie je dat voor je? Goh, ja, nou, eh… Nu zet ik wel heel erg hoog in, hoor, maar op bezoek bij de koning misschien? Allerlei wilde ideeën passeerden de revue, maar we hadden geen idee dat mede dankzij de aanwezigheid van consumentenprogramma Kassa! het balletje zo snel zou gaan rollen. We hadden meteen een podium en daarmee ook vanaf het begin ingangen bij de media en de politiek. Onze positieve en constructieve aanpak bleek aan te slaan. In een mum van tijd waren we een bekend fenomeen, verschenen we in verschillende media en liepen we haast de deur plat op het Binnenhof. Ik hoorde bij het groepje dat het land in ging voor gesprekken en heb vele kilometers gemaakt, niet zelden meerdere keren per week. Soms vergat ik bijna dat ik eigenlijk een laag energielevel heb, laat staan een arbeidsbeperking. Ik was erbij toen de Tweede Kamer voor het Verdrag stemde en de Eerste Kamer dat vervolgens goedkeurde. Ook heb ik met veel plezier enkele workshops gegeven en colleges bijgewoond. Maar ik had steeds langer nodig om van deze bezigheden te herstellen en ook begon het in mijn beleving meer op een fulltime baan te lijken dan op iets wat ik “ernaast” deed.

Ik ben een stuk ouder dan de rest, mijn handicap is niet van dien aard dat ik te maken heb met heel veel zorg of regelwerk en veel stappen waar mijn medestanduppers mee te maken krijgen heb ik al doorlopen. Het voelt daardoor niet helemaal zuiver meer om de standpunten van Wij Staan Op te blijven vertegenwoordigen, wat overigens niet wegneemt dat ik er nog wel achter sta. Van kernteamlid verander ik daarom in ambassadeur. Desgevraagd blijf ik de groep ondersteunen door zo nu en dan een blog te schrijven, aan een project mee te doen of eens een workshop te geven.

Ik zal de groep erg missen, ook in de kleine dingen zoals samen naar een afspraak reizen en vooraf of nadien nog ergens gezellig te gaan zitten of nog een winkel in te duiken. Maar ik weet dat ons contact niet afhangt van Wij Staan Op alleen, dus dat maakt het afscheid wel iets makkelijker.

Ik ga de komende tijd kijken hoe nu verder. Ik heb al enkele ideeën, zoals mijn verhalen in boekvorm gieten en meedoen aan Zilverweb, een community die zich onder anderen inzet om ontmoetingen te realiseren tussen mensen met èn zonder beperking, niet om te kijken wat de verschillen zijn, maar juist naar wat ons bindt.

Rest mij alleen nog om onze lezers te bedanken voor alle leuke en onderbouwende reacties op onze verhalen, jullie eigen ervaringen die jullie zomaar met ons durven te delen en de vele leuke ontmoetingen die daaruit voort zijn gekomen. Het ga jullie goed.