Nederland is op veel vlakken ontoegankelijk voor mensen met een beperking. In veel gebouwen komen rolstoelers niet naar binnen en ook het reizen met het openbaar vervoer is een lastige klus als je in een rolstoel zit. Deze twee voorbeelden gaan over de fysieke toegankelijkheid, maar er bestaat
ook nog zoiets als sociale toegankelijkheid. Je zou zeggen dat Nederland hier best goed in is. Op veel levensterreinen kom je mensen met een beperking tegen en vaak wordt er ook nog enigszins moeite gedaan om mensen met een beperking mee te laten doen. Toch is het resultaat vaak teleurstellend. Dat weet ik als iemand die spastisch is maar al te goed. Daar komt bij dat ik weet hoe het anders kan, omdat ik dat ook weleens heb meegemaakt. Daar wil ik jullie graag deelgenoot van maken.
Elk jaar ga ik op wintersport met de Vereniging van Gehandicapten Wintersporters. Een reis met ruim dertig mensen met een beperking en begeleiders die ervoor zorgen dat iedereen veilig de berg afkomt. Het kunnen skiën vind ik geweldig, maar ik geniet nog het meest van de sfeer die in de groep hangt. Op deze reis lijkt het alsof je even geen beperking hebt. Iedereen wordt gezien als een individu. Er wordt niet gekeken naar beperkingen of dingen die anders zijn. Alles en iedereen hoort er gewoon bij. Om een voorbeeld te geven: als er opeens twee losse onderbenen in de gang staan, vindt iedereen dat de normaalste zaak van de wereld. Tijdens de après-ski worden de rolstoelen op tafel gezet en als de lift het niet doet, dan wordt er gesjouwd tot iedereen boven is. Op deze manier kan iedereen van hun vakantie genieten.
Het is heel fijn dat je tijdens deze reis een keer niet hoeft uit te leggen waarom je na het eten moe bent en waarom het moeilijk is om met een glas drinken te lopen. Ik voel mij hierdoor altijd erg op mijn gemak. Even hoef je je niet te bewijzen tegenover anderen en accepteert iedereen je zoals je bent. Natuurlijk heb ik ook vrienden en familie waarbij ik mezelf kan zijn, maar er zijn altijd weer die omstanders of situaties waarbij het toch weer anders ligt. Tijdens deze reis ben je onderdeel van een grote familie. Deze ene week lijkt alles mogelijk en het is dan ook niet gek dat ik echt het gevoel heb dat ik deze week nodig heb om de rest van dat jaar weer aan te kunnen.
Als ik er over nadenk, vind ik het jammer dat dit zo moet zijn. Waarom is het zo bijzonder dat het op deze reis wel ‘normaal’ kan gaan? Waarom moeten mensen met een beperking zich in de maatschappij altijd bewijzen? Oké, ik snap dat mensen er soms even aan moeten wennen dat je de dingen op een andere manier doet, maar ik vind dat geen reden om je dan meteen ‘speciaal’ te gaan behandelen. Ik denk dat het voor veel mensen met een beperking een stuk makkelijker wordt om een ‘gewoon’ leven leiden als dit enigszins zou veranderen. Natuurlijk weet ik ook dat dit nog ver weg is, maar wat mij betreft hoort dit punt ook bij de ratificatie van het VN-verdrag.
– Cynthia
p.s. Op Donderdag 14 januari wordt om 14:30 uur het debat over het VN-verdrag in de Tweede Kamer vervolgd.
Paul zei
Hallo Cynthia fijn dat je het zo naar je zin hebt op de wintersport. Mijn dochter is één van de begeleiders en zij doet dit al vele jaren met heel veel plezier. Nog een leuke week gewenst.
jeep zei
Een hele mooie en indrukwekkende beschrijving van de VGW week en de ervaring die je hebt hoe de maatschappij in het normale leven naar je kijkt.
Jan de Bakker zei
heel erg graag gedaan weer Cinthia en alle anderen
Jos buitinvk zei
Cynthia, goed verhaal om te lezen. Zet me aan het denken.
Jos Buitinck