Door welke bril kijk jij?

Nog niet zolang geleden kwam het nieuwe kabinet met hun regeerakkoord. In eerste oogopslag een mooi document vol met hoopvolle uitspraken. Er was één uitspraak in het bijzonder die toch wel heel hoopvol klonk: “Omdat mensen met een beperking gelijkwaardig deel moeten kunnen nemen aan de samenleving ondersteunen wij het opnemen van een verbod op discriminatie op grond van een handicap in artikel 1 van de Grondwet. Dit passen wij ook toe in de praktijk, waar toegankelijkheid de norm wordt.” Ondanks dat dit fantastisch is vraag ik mij af of Den Haag wel door heeft dat er veel meer nodig is dan een wetsvoorstel om dit te veranderen.

Mijn meest recente ervaring van ontoegankelijkheid was kort geleden. Al een tijdje merkte ik dat ik moeite had met het lezen op mijn beeldscherm; de letters werden steeds waziger en toen ik ook moeite begon te krijgen met het lezen van nummerborden kon ik het niet meer ontkennen: ik had een oogmeting nodig! Dit was nieuw terrein voor mij, maar ik dacht “Zoveel mensen hebben een bril, hoe moeilijk kan het zijn om een oogmeting te laten doen?”. Dat had ik dus mooi mis! Een week van te voren had ik een online afspraak gemaakt bij een opticien bij mij in de buurt. Voor de zekerheid had ik erbij gezet dat ik in een elektrische rolstoel zit en had ik mijn telefoonnummer en emailadres erbij gezet voor het geval er nog vragen waren. Dit is iets wat je al snel leert doen als je leeft in een samenleving die niet voor jouw gebouwd is.

Omdat ik die week niets meer had vernomen ging ik hoopvol naar de opticien om een oogmeting te laten doen. Met mijn ouders ging ik naar binnen en er ging meteen een belletje af dat er iemand in de winkel was. Het duurde nog geen 5 seconden of er stond een aardige, brildragende dame voor mij die niet begon met “goedendag”, maar begon met “sorry”. Ze hadden gelezen dat ik in een rolstoel zat, maar de oogmeting maakte gebruik van een vaste stoel, dus als ik daar niet in kon zitten konden ze niets voor mij betekenen. Toen ik vroeg hoe andere mensen in een rolstoel dan aan een bril komen zei zij: ”misschien kun je het ziekenhuis proberen”. Ik had wel kunnen vragen waarom het niet op de website staat dat de oogmeting niet rolstoelvriendelijk is of waarom ze mij niet gewoon hebben gebeld, maar vaak is het antwoord toch hetzelfde: ze gaan er niet vanuit, weten het niet en verwachten gewoon niet iemand in een rolstoel.

Mijn ouders en ik besloten om naar een andere opticien bij ons in het dorp te gaan en te kijken of het daar wel mogelijk was. Ik ging er naar binnen en stelde maar meteen de vraag: “Kan ik een oogmeting laten doen vanuit mijn rolstoel?” De medewerkers keken naar elkaar en toen naar mij en zeiden al snel “Nee, dat gaat niet lukken”. Ik stelde aan hen dezelfde vraag over hoe iemand anders in een rolstoel dan aan een bril moet komen. Ik kreeg te horen dat er in Lelystad wel een vrouw is die brillen aanmeet bij ouderen in verzorgingstehuizen en dat misschien zij mij verder kon helpen.

Aangezien ik geen zin had om naar het ziekenhuis of een verzorgingstehuis te gaan in plaats van een opticien wilde ik het nog bij de laatste opticien in ons dorp proberen: Oogwereld. Ik ging er met weinig hoop naar binnen, nadat er al 2 keer “nee” aan mij was verkocht. Een vriendelijke, en natuurlijk weer brildragende, man verwelkomde mij. Ik stelde dezelfde vraag en hij ging het even aan zijn collega vragen. Tot mijn verbazing riep zijn collega “Ja, we kunnen wel wat aanpassen. Geen probleem!” Aangezien het door mijn zoektocht al wat later was geworden maakte ik een nieuwe afspraak voor maandag 3 januari. Inmiddels heb ik de oogmeting achter de rug en was het geen enkel probleem en duurde het maar 20 minuten. Ik ben nog bezig met het uitzoeken van een bril, maar dat komt wel goed! Het uitzoeken hoe Nederland in 4 jaar tijd toegankelijkheid als de norm gaat krijgen dat wordt nog wel een uitdaging.

Geschreven door: Laura Bliek – Wij Staan Op!