De ratificatie van het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap gaf mij persoonlijk een feestelijk gevoel.
Eindelijk werd vastgelegd dat toegankelijkheid op alle levensterreinen en dus inclusie de norm werd. Langzaamaan ontstaan er steeds meer goede initiatieven om deze inclusie vorm te geven. Eén van die ‘goede’ initiatieven komt van Staatssecretaris van Ark (VVD). Om het voor werkgevers aantrekkelijk te maken om mensen met een arbeidsbeperking aan nemen, heeft Van Ark een plan bedacht. Werkgevers mogen deze mensen minder dan het minimumloon betalen, als ze niet meetbaar genoeg presteren. Zo wordt het makkelijker om mensen met een arbeidsbeperking aan te nemen en kunnen ze meedoen op de arbeidsmarkt, is de onderliggende redenering. Om het gat wat mensen hierdoor tekort komen op te vullen, kan de gemeente de rest van het salaris aanvullen.
Voor een buitenstaander klinkt het misschien niet verkeerd. Het salaris wordt immers betaald, maar dan uit een ander potje. Deze mensen slaan de plank echter volledig mis. Voor mensen met een beperking is het plan vreselijk. Naast het feit dat je geen recht op aanvulling hebt als je bijvoorbeeld spaargeld hebt en er ook maar gedeeltelijk sprake is van pensioenopbouw, zit er een andere kant aan het plan die voor mij en vele anderen veel belangrijker is. Die andere kant is de invloed die dit plan heeft op de mens achter de beperking. Ik zal dat uitleggen.
In Nederland is het zo geregeld dat iedere werknemer recht heeft op het minimumloon. Als je in dienst bent bij een werkgever dient deze werkgever, ongeacht je opleiding minimaal dat bedrag is aan jou te betalen. Het minimumloon is een vaste ondergrens. Op het moment dat dit plan doorgang krijgt, wordt dit uitgangspunt voor werknemers met een arbeidsbeperking losgelaten. Met andere woorden wordt er dus eigenlijk gezegd dat je ‘minder’ bent . Dit is discriminatie op grond van beperkte overtuigingen. De mogelijkheid dat je je juist door je beperking andere vaardigheden meer hebt ontwikkeld en daardoor een krachtige en waardevolle medewerker bent, wordt totaal vergeten.
Door mijn lichamelijke beperking (spasme) heb ik altijd moeten knokken om mee te doen in de maatschappij. Inmiddels ben ik afgestudeerd aan het HBO en werkzaam bij Rijkswaterstaat. Ik voel dat ik volwaardig meedoe in de maatschappij. Je zou zeggen dat dit plan mij dus niet raakt, want ik ben immers aan het werk. Toch raakt het mij wel degelijk en wel in mijn eigenwaarde. Het gevoel van mij altijd maar weer te moeten bewijzen komt weer helemaal naar boven. Door dit plan krijg ik het idee dat ik het misschien niet waard ben om aangenomen te worden en nog harder moet vechten om mijn baan te behouden. Deze gedachtes knagen aan mij en kosten veel negatieve energie. Energie die ik veel beter kan steken in het participeren in de samenleving.
De groep van mensen met een arbeidsbeperking wordt op deze manier in een hokje geduwd. Een hokje dat ook nog een ‘anders’ wordt behandeld. In een land met een geratificeerd VN-verdrag moet dit niet mogelijk zijn. Het streven moet worden dat iedereen, dus ook mensen met een arbeidsbeperking een baan moet kunnen vinden met een salaris, waarbij de vastgestelde ondergrens gewaarborgd blijft.
Stap alstublieft af van dit plan. Ga met mensen met een arbeidsbeperking in gesprek over een passende oplossing als vervanging voor dit idee. Praat met ons en niet over ons en laat je verrassen door nieuwe inzichten en kennis waar je wat aan hebt. Maak gebruik van de kwaliteiten van mensen met een beperking, dan werken we samen naar een inclusief Nederland op alle levensterreinen.
Teken de petitie en praat mee met #benikhetnietwaard
Gezinus zei
Beschut werk prima, maar deze mensen bouwen niets op. Dus als ze met pensioen gaan nog steeds aan de onderkant van de samenleving in armoede.
L Dekkers zei
Als ondernemer denk ik dat als je de werkgevers lasten op nul stelt, en de risico’s van extra ziekteverzuim die een handicap met zich mee kan brengen volledig als overheid vergoed alle deuren open staan bij vele werkgevers!