Toegankelijkheid de norm(?)!

De afgelopen weken valt het me op hoeveel situaties ik tegenkom waarin ontoegankelijk nog altijd een rol speelt.

Neem mijn orthodontist, ik kom niet binnen, als een of andere sluiper moet ik achterom op de parkeerplaats wachten op mijn nieuwe beugel.

Mijn kaakfysio; het mag een wonder heetten dat ik het pand nog niet onherstelbaar beschadig heb, maar ja… ik kom er niet in.

Nou zijn de meeste mensen zeer hulpvaardig en omdat ik nog een paar passen kan zetten heb ik iets meer opties.

Maar daar gaat het niet om: dit is een ortho, een fysio! Waarom zijn zelfs deze gebouwen anno 2022(!) nog steeds niet toegankelijk?

Zeker als het om paramedisch diensten zoals fysio gaat, zou een toegankelijk pand de norm moeten zijn. Als deze diensten nog niet altijd toegankelijk zijn, hoe kunnen we dan van andere diensten en organisaties verwachten dat zij wel toegankelijk worden? Er moet toch een voorbeeld zijn…

Jaren geleden zat ik lokaal in een adviesraad, in de gemeente waar ik destijds woonde. Deze adviesraad had een tak die zich bezighield met de toegankelijkheid van gebouwen in de gemeente. Deze werden dan (na oplevering) getest op toegankelijkheid door ervaringsdeskundigen, mensen met een handicap. Natuurlijk had dat zijn nadelen: waarom pas na oplevering van een nieuw gebouw? Waarom niet al tijdens het ontwerp- en bouwproces?

Een appartementen complex; levensloopbestendig gebouwd, maar een huurder die in een rolstoel zit of slecht ter been is kan niet naar zijn balkon vanwege de absurd hoge drempel.

Een verbouwd theater; mensen in een rolstoel komen niet binnen

Een nieuw sportcomplex; mensen in een rolstoel kunnen zich niet vrij bewegen.

Ik durf nauwelijks na te denken over de duizend euro’s die men had kunnen besparen als ervaringsdeskundigen in een eerder stadium waren ingezet en betrokken bij de plannen van (ver)bouw.

Maar het is een begin toegankelijkheid laten testen door alle gebruikersgroepen. Ik zou graag zien dat ieder gemeente in Nederland dat deed.

De voorbeelden van ontoegankelijkheid lijken nog steeds eindeloos. Nog steeds moet ik als ik ergens heen ga, waar ik nog nooit geweest ben, bellen of ik met een elektrische rolstoel naar binnen kan. En dat terwijl met het VN verdrag handicap, dat in 2016 is geratificeerd, toegankelijkheid de norm werd  en moet zijn.

Helaas kan ik niets anders zeggen dan dat voor mensen met een handicap, maar ook ouderen en bijvoorbeeld mensen die met een kinderwagen over straat gaan, toegankelijkheid allesbehalve de norm is. En niet toegankelijk betekent niet meedoen. Ook dat is in strijd met het verdrag.

Ik kan alleen maar hopen dat de overheid, ondernemers, bedrijven ect. Ervaringsdeskundigen gaan inzetten en echt luisteren naar onze aanbevelingen, zodat ‘toegankelijkheid is de norm’ eindelijk verwezenlijkt word.