Niet al te lang geleden was ik onderweg en reed ik door een wijk met veel ‘nieuwbouw’. Ik denk dat de meeste woningen zo rond 2000 opgeleverd zijn. Het leken best mooie woningen: aan het water, semi-hoogbouw, centrale locatie en redelijke veel groen. Voor het ik wist zat ik te dagdromen over een toekomst daar. Totdat ik iets beter ging kijken: de woning zaten namelijk niet op straat-level. Nee, deze waren verhoogd waarbij men eerst ongeveer 4 of 5 treden omhoog zou moeten om bij de ingang te komen. Hè, wat jammer! Mijn ‘droom’ veranderde in een ‘nachtmerrie’. Maar misschien was er ergens nog een oprit, waardoor je met een rolstoel of kinderwagen bijvoorbeeld, gemakkelijk naar boven zou kunnen?
Helaas lijkt dit niet het geval te zijn. Nu moet ik eerlijk zijn: ben ik langs alle kanten van het gebouw gegaan om te kijken of er ergens nog een andere ingang is? Nee. Dat heb ik niet gedaan. Wellicht is het is, maar dan is – volgens mij – het een groot gemis om dit niet duidelijk te communiceren. 
Echter is één ding waar weinig mensen, die verantwoordelijk zijn voor het bepalen en ontwerpen van een locatie, aan denken. Mensen met een beperking verdienen namelijk een gelijkwaardig entree voor het betreden van locatie! Dus: als ik op zoek moet gaan naar een ingang is het eigenlijk al mislukt. Dit zie je ook vaak bij restaurants, musea, bioscopen etc.
‘Ja, hoor. We zijn toegankelijk’ hoor je een medewerker van een restaurant aan de telefoon vertellen. Kom je daar: is er een drempel en ligt er geen oprijplaat. Die ze wel hebben. Ik vraag mij dan af: waarom leg je deze niet standaard neer? Neem dat op in de routine, en je maakt het voor iedereen een beetje toegankelijker. Of, wat mij ook meerdere keren is overkomen: je wordt door een vriendelijke medewerker gevraagd om hen te volgen en wordt langs de raarste plekken gebracht. Een magazijn vol grote kartonnen dozen met producten, de keuken waar iedereen druk aan het werk zijn of een ruimte die vol met vuilniszakken staat: het is mij allemaal overkomen.
Een ander voorbeeld is het Stedelijk Museum in Amsterdam – dat niet al te lang geleden is gerenoveerd is. Om het museum te betreden – het woord zegt het eigenlijk al – moet je een paar treden omhoog (vanuit de entreehal). Ook hier wordt je door een medewerker opzij genomen en moet je een route afleggen die eigenlijk bedoeld is voor personeel. Er worden een paar deuren opgedaan, je gaat in de goederenlift, en je wordt door zalen met kunstwerken gebracht naar een centraal punt. Dit alles leidt af van de ervaring en is totaal anders dan de ervaring van een museumbezoeker die wel een paar treden omhoog kan stappen.
Nu ben ik al lang blij dat ik alsnog naar deze plekken kan gaan. Het is immers beter dan helemaal niets. Maar ik hoop dat er meer bewustzijn komt over het feit dat mensen met een beperking dezelfde ervaring (én dus behandeling) behoren te krijgen. Eentje zoals ieder ander. Eentje waarbij inclusiviteit centraal staat.
Marcel+Kolder zei
Zo eens.