Show ‘Em What You’re Made Of!

Bijna twee maanden geleden was ik samen met mijn familie op vakantie in Zuid-Limburg. Mooie omgeving, prachtig weer en dè gelegenheid om bij te komen na een drukke periode. Met Wij Staan Op! was ik meerdere malen in Den Haag geweest om politieke figuren te overtuigen van de noodzaak van het Verdrag voor mensen met een beperking. Dat was ons gelukt en we maakten ons op voor een nieuw seizoen, waarin het nu zaak is dat we toezien op een goede uitvoering van de wet.

In de tussentijd stond mijn eigen leven een beetje op z’n kop. UWV had me in maart een voorlopige beoordeling gestuurd, waarin geconcludeerd werd dat ik arbeidsgeschikt was. Aangezien mijn zoektocht op de arbeidsmarkt een groot traumatisch fiasco was geworden, joeg dat oordeel me vreselijke angst aan. In Limburg besloot ik eindelijk iets met die angst te doen en schreef een open brief aan het UWV waarin ik alles op tafel gooide. Ik wilde het in eerste instantie voor mezelf houden, als houvast voor het gevreesde gesprek, maar besloot de volgende dag om het toch door te sturen naar mijn mede-standuppers. Ik stond op de rol voor een nieuw blog en hoewel de brief daar veel te lang voor was (als ik eenmaal aan het schrijven ben vind ik het lastig om kort en bondig te zijn), vroeg ik de groep om er even naar te kijken. Ik zou wel zien wat ermee gebeurd was wanneer ik terug kwam van vakantie. Eerst zou ik van mijn vrije tijd genieten nu het hele verhaal op papier stond.

Een uur later ging de brief de lucht in en ontploften de social media. De reacties en complimenten stroomden binnen en mijn verhaal werd massaal gedeeld. In de hoeve waar we zaten hadden we op één plek goed bereik: in het hoekje van de bank. Daar moet nu nog een kuil te zien zijn, zo vaak heb ik daar gezeten om Facebook, Twitter en privéberichten te kunnen beantwoorden.

De mooiste reactie kwam van het UWV zelf. De brief had grote indruk gemaakt binnen het bedrijf en ze wilden graag met mij in gesprek. Ik moest even heel erg slikken toen dat gesprek mijn feitelijke beoordeling bleek te zijn… Maar het liep goed af. Ik kreeg een goede arts tegenover me en nu zoveel mensen mijn verhaal kenden, vond ik het ook niet moeilijk meer om open kaart te spelen. Twintig minuten later stond ik weer buiten, afgekeurd en wel. Weinig mensen zullen dat als positief ervaren, maar voor mij was het feest, helemaal omdat het UWV de brief dezelfde dag online zette en ook een interview met mij op hun site plaatste.

Dat je niet kunt werken, betekent niet dat je jezelf niet kunt uitdagen. In aanloop naar het beoordelingsgesprek ging ik een héle grote uitdaging aan. Mijn favoriete band, de Backstreet Boys, kondigde aan dat ze een serie optredens gaan geven in Las Vegas. Maandelijks leg ik een vast bedrag opzij voor het geval ze gaan toeren of andere evenementen gaan doen. Ik had genoeg gespaard om ernaartoe te kunnen. Nu kan het nog, dacht ik. En: ik ben nooit alleen op vakantie geweest, laat staan buiten Europa. Een mooie ervaring en leerschool in één.

Samen met een vriendin die ik ken van het Nederlandse Backstreet Boys-forum (waar ik veel dierbare vriendschappen heb opgebouwd) ben ik in het diepe gesprongen en heb ik kaarten gekocht voor twee concerten. In maart 2017 vliegen we naar Los Angeles, waar we een paar dagen in Hollywood verblijven voordat we in de auto stappen voor een heuse roadtrip naar Las Vegas. Daar blijven we vier dagen en gaan dan weer terug naar LA om het vliegtuig te nemen.

Mijn ouders waren er in eerste instantie allesbehalve blij mee en het leverde een fikse discussie op. Ze konden er niet bij dat mensen zó ver gaan voor een band en mijn handicap (en de bijbehorende kwetsbaarheid) was één van hun grootste bezwaren. Voor het eerst zo ver weg, met iemand die zij niet kenden en dat allemaal voor een boybandje… Waar had ik mijn verstand gelaten?
Uiteindelijk heb ik ze min of meer duidelijk kunnen maken waar het eigenlijk om gaat. De band betekent heel veel voor mij, maar dat is niet eens de hoofdzaak. Het gaat om de reis, de ervaring en met wie je die deelt. Grenzen verleggen. Iets van de wereld zien. Dat we daarbij ook nog “onze mannen” te zien krijgen, is een hele grote kers op de taart. Maar boven alles gaat het om de vrijheid om dingen te doen. Niet omdat anderen willen dat ik iets doe of laat, maar omdat ik er zelf voor kies. Toevallig hebben de Backstreet Boys daar een heel mooi liedje over geschreven met de titel Show ‘Em What You’re Made Of.

Gloves are off, ready to fight
Like a lion I will survive
(Will I? Will I?)
You got to stand for something
Even if you stand alone
Don’t be afraid
It’s gonna be allright

Zoals hun muziek me er vroeger bovenop hielp als het op school niet goed ging of toen mijn moeder ziek was, zo helpen ze me nu om met open vizier deze reis en alle komende uitdagingen aan te gaan. Niet dat ik niet bang ben, maar… I’ll show ‘em what I’m made of!