Heel graag stap ik op de fiets om een drukke week achter me te laten. Ik groeide op in 
Amsterdam-Noord, met het Twiske en het Waterland als achtertuin. Daarna verhuisde ik naar Zuid, waar elk rondje begon en eindigde met dat lange stuk langs de Amstel. Ik dacht dat Nederland zo ongeveer gemaakt was om op wielen te beleven.
Tijdens mijn studententijd woonde ik in Amsterdam-Oost. Op weg naar de mooie weggetjes doorkruiste ik het stuk waar enorme verkeerspleinen de Ring, de A1, de A9, de A6 met elkaar verbinden. Door het vlakke land is alles in een bijna rechte lijn te bereiken over een biljartlaken van donkerzwarte stof.
Die bereikbaarheid mag ook wat kosten: er zijn miljarden gestopt in een hele snelle trein die niet rijdt, als er files zijn worden stukken bos gekapt voor verbreding van de weg, of zelfs een nieuwe snelweg aangelegd.
Als alles zo goed geregeld is voor het vervoer, waarom is alles dan zo slecht geregeld voor de rolstoel? Waarom weet de rolstoeler niet zeker of deze de trein uit komt? Waarom lukt het dan niet om rolstoelparkeerplaatsen vrij te houden? Waarom zijn de stoepen soms zo smal dat een verkeerd geparkeerde fiets of een steiger voor de rolstoeler 10 minuten omlopen betekent? En dan hebben we nog geen woord gesproken over de binnenkant van de plaats van bestemming. Bovendien kan ik als niet-rolstoeler alleen spreken over de zichtbare blokkades en niet over de belemmeringen die rolstoelers ervaren.
Misschien is die zichtbaarheid het probleem. Dat ik vanuit mijn raam één iemand vloekend zie omkeren, en dat niet duizenden rolstoelers toeterend en seinend van 100 km/u naar 0 gaan. Dat ze niet in de fileberichten op de radio terecht komen, dat het nieuwsitem over de drukste ochtendspits van het jaar niet over rolstoelers gaat.
Van sommigen zijn de wielen gelijker dan van anderen.
Ira Bakermans zei
Er zijn wegbeheerders die toezicht houden op de [openbare] wegen. En de politie waar nodig inschakelen. Individuele gebruikers kunnen en mogen ook melden maar het word niet aan hen overgelaten om wegen open / begaanbaar te houden. Ben je afhankelijk van een hulpmiddel als een rolstoel dan word je geacht zélf alle knelpunten te melden. Van opgebroken stoep, geen [rolstoel]afgang, hinderlijk parkeren, paatljes / borden / afzet dat in de weg staat.
De verantwoordelijkheid om buiten zelfstandig onderweg te kunnen zijn word geheel bij de gebruiker [van hulpmiddelen] gelegd. Geen wonder dat je rolstoelgebruikers zo weinig in het bos ziet, ze hebben vaak al moeite de eigen straat [veilig] uit te rollen….