Toen ik drie jaar geleden van de Havo afkwam had ik maar een wens. Studeren! De studiekeuze-test gaf de politiek-juridische sector aan. Iets wat me ook nog heel erg trok, dus dat kwam goed uit. Ik weet nog dat ik tegen mijn ouders zei: “Ik ga misschien wel HBO recht doen, mijn geheugen is goed genoeg.” Hun blikken op dat moment verrieden wat ik nog niet wist.
Er was groot overleg geweest over mij op school. Tussen alle therapeuten, docenten, zelfs iemand van het ministerie van Onderwijs was erbij. Hun eenduidige conclusie was dat ik nooit zou kunnen studeren. Er is te weinig structuur, ik heb te weinig energie, en het vervoer zou nooit geregeld kunnen worden. In een klap lag mijn droom in duigen. Ik weet nog dat ik schreeuwde: “Is dat nou waarom ik de Havo ben gaan doen? ik had het net zo goed bij mijn VMBO-TL kunnen houden, over energieverspilling gesproken.” Natuurlijk zijn dit woorden gesproken uit emotie. Ik ben heel blij met mijn Havo-diploma, dit betekent een startkwalificatie.
Inmiddels was ik ook 18 geworden, dus van de leerplicht was ik af. In die tijd heeft er echt van alles door mijn hoofd gespookt. Op een gegeven moment begon ik me echt af te vragen of ik nou degene was die gek was. In mijn hoofd kon en kan het namelijk allemaal wél. Ik kan namelijk prima leren. Leren is zelfs een hobby van mij. Toen ik thuiskwam wilde niemand mij helpen, zelfs het UWV niet. Studeren moest ik uit mijn hoofd zetten, ik was/ben er te gehandicapt voor.
Iemand een recht als studeren afnemen op grond van een beperking vind ik persoonlijk iets heel ergs. Hoeveel mensen willen niet studeren? Ik wilde graag, maar ik kreeg nul op het rekest. Niemand wilde naar mij als persoon kijken. Er werd alleen gekeken naar het stapeltje diagnoses. Op basis van die diagnoses werd een keihard oordeel geveld. Ik heb tijdens meerdere gesprekken geprobeerd te laten zien wie ik ben, maar helaas gaf dat geen soelaas. Ik moest maar op zoek gaan naar een arbeidsintegratieplaats. Ik heb de droom om te studeren nooit opgegeven.
Ik heb hard moeten vechten en heb mijn plek gevonden in de arbeidsintegratie. Ondertussen ben ik ook nog voor mezelf bezig met mijn passie, Rechten. Na drie jaar zijn alle puzzelstukjes op zijn plek gevallen. Als ik straks klaar ben, kan niemand ooit meer zeggen dat ik het niet kan. Dan heb ik het bewijs dat het wel kan!
– Nick.
joze zei
jeee meis top je bent een kanjer wie denken ze wel dat ze niet zijn om jou zo te beoordelen alleen wat misschien op papier staat je bent vechter hou dat zeker vast je kom er wel waar jij wil zijn laat zien wie jij bent niet wat andere willen dat je bent dikk
e knuff
bert zei
Topper, veel succes met het AFSTUDEREN!
Zarah-Wij Staan Op zei
Dankuwel, in mei hoop ik voor mijn eerste opleiding (die via de arbeidsintegratie loopt) te slagen. Dan snel verder, want ben nog lang niet klaar met leren!
Claudia zei
Goed zeg! Gaan de stages ook goed of ben je daar nog niet aan toe?