Terwijl Nederland zich klaar maakte voor de viering van Sint Maarten vertrok ik met mijn ouders naar Rome. Ik heb tijdens mijn reis een heel bijzonder gevoel van een inclusieve samenleving mogen ervaren. Dat wil ik jullie niet onthouden.
Laat ik beginnen met het nadeel van Rome voor mensen die rolstoelgebonden zijn (In Rome lijken auto’s voor mensen te gaan). Ik heb er behoorlijk wat geteld die voor een afritje van de stoep stonden. Op de momenten dat ik dat tegenkwam was ik tegelijkertijd toch wel blij dat ik een handbewogen rolstoel had. Ook lijken ze geen ervaring te hebben in stoepen onderhouden of geen geld te hebben. Veel gaten en brede voegen.
De afstanden in Rome zijn behoorlijk groot. De bussen zijn (zeker voor een elektrische rolstoel) niet allemaal toegankelijk. Maar als er wel een toegankelijke bus met goede bestemming arriveert gebeurde er elke keer iets waar we in Nederland wat van kunnen leren. De buschauffeur kwam niet meteen uit de bus gesprongen maar hield goed in de gaten of ik het zelf redde (met hulp van mijn ouders en medereizigers). Zodra hij in de gaten kreeg dat het niet ging, sprong hij de bus uit om het oprijplankje alsnog uit te klappen.
Bij toeristische attracties was een en ander rolstoelvriendelijk gemaakt met oog voor de historie van het gebouw en buitenruimte. Rond de entree was het vaak rolstoelvriendelijk. Maar eenmaal binnen kon je best wat keitjes tegenkomen. Als de ondergrond heel slecht was hadden ze op de weg of er vlak langs vaak roosters neergelegd zodat het een stuk begaanbaarder werd.
Maar in vele gevallen ‘mocht’ je net als ieder ander gewoon in de rij gaan staan en werd je niet als een speciale gast of wonder op wielen beschouwd. Wel werd ik vaak gewezen op de kortste rij. En of ik moest betalen voor een museum of iets dergelijks? Heel vaak was ik gratis en één begeleider (één van mijn ouders). Maar ook regelmatig kwam iemand van het personeel terwijl we in de gewone rij stonden met 3 kaartjes aan om ons vervolgens uit de rij naar binnen te loodsen. Ik wist niet altijd wat ik daar nou van vond. Vaak dacht ik; ‘jullie zijn zo goed op weg met de inclusieve samenleving, zet nou door’. Als je mensen met een beperking hetzelfde wil behandelen moet je ze laten betalen. Aan de andere kant dacht ik aan Nederland, aan mensen met een beperking die het financieel niet breed hebben. Daar zou dit wel een oplossing voor kunnen zijn om toch deel te nemen aan de samenleving. Laten we het daar in Nederland over hebben.
Jose zei
Ik wil ook graag een keer met mijn zoon naar Rome. Goed om te horen dat het te doen is. Ik ben wel benieuwd of jullie een in het centrum gelegen hotel hadden dat voldeed aan de toegankelijkheidseisen?
Maaike Kersten zei
Dag Jose, wat ontzettend leuk dat je plannen hebt om met je zoon naar Rome te gaan. Wij hadden een appartement op de begane grond van een gebouw met gewone appartementen waar Romeinen woonden (geen toeristen). Het was dus geen hotel van een keten en ook niet met een keurmerk voor toegankelijkheid maar stond wel bekend als redelijk toegankelijk. De voordeur van het gebouw moest je wel een behoorlijke drempel op en op de binnenplaats die daarachter lag moest je ook iets omhoog. Mijn ouders hebben geboekt bij een reisorganisaties gespecialiseerd in het organiseren van aangepaste reizen naar Rome. Ik heb mijn ouders net gemaild met de vraag of zij nog de naam van de organisatie hebben en de straat waaraan onze accommodatie lag. We konden ‘lopen’ naar het Colloseum, onze accommodatie zat in een zijstraat van de Via Labicana. Ik hoop dat je hier even genoeg aan hebt. Verdere informatie komt zo snel mogelijk
Maaike Kersten zei
Dag José,
Ik zou je nog de naam van appartement en reisorganisatie laten weten. Ons appartement heette Comfy at Coloseum en we hebben de stedentrip geboekt via Buitengewoon reizen in Zwolle. Dat kon allemaal per telefoon en e-mail, je hoeft er dus niet naartoe. Hopelijk lukt het om een prachtige stedentrip te gaan maken.
Jose zei
Super bedankt voor je bericht Maaike!