Ruim een jaar geleden blogde ik in de drieluik Vrijheid, Gelijkheid en Menselijkheid over een feestje dat voor mij een alles behalve feestelijke dag werd. Op mijn blog kreeg ik veel warme reacties, en ook vooral heel veel onbegrip… vooral over de manier waarop er met mij om werd gegaan. De verhoudingen zijn nog steeds gespannen helaas, iets wat mij veel energie kost en verdrietig stemt. Ik zou bijna gaan geloven dat het allemaal aan mij ligt. Tot ik vorige maand naar een bruiloft ging, waar duidelijk werd dat het allemaal wél kan. Een warme ervaring, die ik graag wil delen.
Jiska op haar eigen bruiloft
De bruiloft was ook deze keer in de familiesfeer. Een andere familie dit keer, een waar ik een kleine 14 jaar geleden in terecht kwam. Op het eerste gezicht verschilden we enorm. Zij uit een kleine regio, gezellig bij elkaar in de buurt, allemaal naar dezelfde middelbare school, praktische down to earth mensen met groene vingers. En dan was daar dat meisje dat zo moeilijk liep, alles tien keer overdacht en aan wie bukken voor een plantje nou niet echt besteed was. Toch werd ik hartelijk verwelkomd in de familie. Hoewel ik zelf nogal verlegen was konden we het toch goed met elkaar vinden. Er werd duidelijk energie gestoken in het maken van contact en het verzinnen van oplossingen voor spelletjes die ik anders niet mee kon doen.
Nu, 14 jaar later, zijn we allemaal volwassen en veranderen onze levens. Vriendjes, vriendinnetjes, housewarmings en bruiloften komen aan de orde. Zo ook vorige maand, de eerste bruiloft. Na mijn vorige ervaringen was ik extra voorzichtig. Ik mailde direct de ceremoniemeesters om te laten weten dat ik met een rolstoel zou komen en wat ik ongeveer wel en niet kan. Geen probleem, lieten ze weten. Op de locaties werd direct navraag gedaan, en het zou allemaal goedkomen.
Het bruidspaar van die dag © De Fotografische Schrijver
Zo gezegd, zo gedaan. Parkeerplaats voor de deur, en even contact; als er wat is kun je ons aanspreken. Maar op de dag zelf, bleek een lift defect. Moeten we je dragen dan? Geen probleem hoor. Nee, met steun kan ik zelf wel lopen, als ik maar niet om ver geduwd word. Ook geen probleem, iets eerder naar binnen, zijn het goede stoelen? Anders halen we de rolstoel even. Niet nodig? Dat weet jij beter dan wij! (Daar word ik gewoon al blij van)
Toen ik die avond, na het feest, één van de ceremoniemeesters aansprak om haar te bedanken zei ze “O geen dank hoor, ik vind het heel normaal dat jij ook gewoon alles mee kunt doen en een leuke dag hebt, daar doe ik graag mijn best voor.” Het wás al een mooie dag, maar na die woorden kon ik pas echt met een hele grote glimlach naar bed. Kijk, zo kan het dus ook.