© Caitlin Sas Fotografie
Het is zondagavond. Ik bedenk me dat ik morgen geen plannen heb en dat er nog een dagkaart voor de trein in mijn tas zit. Het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk lijkt me een mooie bestemming.
Wat houdt me tegen?
Nog geen jaar geleden had ik daar een heleboel argumenten voor. Ik moet de Regiotaxi bellen. Ik moet assistentie regelen om de trein in te kunnen. Ik moet een kwartier voor vertrek op het station zijn. En maar duimen dat de taxi op tijd is en geen combinatieritten heeft ingepland, met een beetje geluk haal ik dan mijn aansluiting. Ik zou graag met de bus willen, maar ja, met mijn overdwarse voetjes en evenwichtsproblemen kom ik niet ver. Mocht ik de bus al halen, dan ben ik zo kapot dat ik mijn kruid voor de rest van de dag verschoten heb… Wat zeg je, rollator? Ik ben geen oud wijf!
Toch bleek dat de enige juiste oplossing te zijn. Toen ik vorig jaar de zoveelste slechte ervaring met de Regiotaxi had, besloot ik er met heel veel pijn en moeite toch maar eentje aan te schaffen. Bijna een jaar verder is mijn leven heel erg veranderd. De taxi heb ik zo goed als niet meer nodig. Ik doe alles met de bus en loop/durf veel meer. Met de rollator ben ik veel stabieler, waardoor ik een aantal maanden geleden de reisassistentie van de NS links durfde te laten liggen. Waar het niet lukt vertrouw ik nu op de hulpvaardigheid van mijn medereizigers en er is niemand die mij zomaar laat staan. Sterker nog: vaak komen juist de mensen op me af van wie ik het niet verwacht!
Mensen die gewoon mobiel zijn, staan er volgens mij bijna nooit bij stil hoe fijn het is om zelfstandig op reis te gaan. Een bus eerder of later, op het laatste moment op een trein kunnen springen, dat heeft mij heel veel vrijheid gegeven. Het geeft een kick om op zondagavond te beslissen om op reis te gaan, de tijd aan jezelf te hebben en je plannen eigenhandig om te kunnen gooien. Allemaal dankzij mijn rollator, die ik uit pure vreugde Rollie ben gaan noemen. Het hulpmiddel heeft me geen oud wijf gemaakt. Ik gebruik ‘m om dingen te doen waarvan ik kort geleden nog niet het vermoeden had dat ik ertoe in staat was. Terwijl ik door het prachtige Watersnoodmuseum loop en de dag afsluit met een flinke wandeling over de dijk, bedenk ik het me voor de zoveelste keer: “Dat ik dit niet al jaren geleden heb gedaan!”
Ietje