Elke derde dinsdag van september wordt de troonrede voorgelezen, zo ook dit jaar. In de troonrede is, in grove lijnen, het aankomende jaarplan beschreven dat invloed heeft op iedereen die in Nederland woont. Aangezien de troonrede voor iedereen bedoeld is, zou iedereen (en diens wensen) naar voren moeten komen. Mensen met een beperking zijn dit jaar echter niet genoemd en dat terwijl, zeker na de afgelopen twee jaren, deze doelgroep al zo weinig aandacht krijgt. Het lijkt wel alsof deze doelgroep er helemaal niet toe doet. Toch heeft de troonrede enorm veel invloed op het leven van mensen met een beperking.
Een van de onderwerpen die veel aandacht kreeg was het voorgestelde prijsplafond voor energie. Uiteraard is het heel fijn dat men inziet dat de stijgende energiekosten veel mensen het moeilijk maakt om rond te komen, en daar dus een oplossing voor is bedacht. Wat men echter niet beseft, en ook geen rekening mee lijkt te houden, is dat mensen met een beperking vaak niet in staat zijn om hun energieverbruik te verminderen. Een rolstoel opladen, het gebruik van een anti-decubitus matras of een beademingsmachine kan niet zo maar ingekort worden: dan zou het leven in het geding komen. Hetzelfde geldt voor de verwarming: een warm en aangenaam klimaat heeft invloed op de spieren en beweegruimte van veel mensen met een beperking. Ook daarin is verminderen geen goede oplossing: dit omdat de gezondheid achteruit zal (kunnen) gaan. En dus moet het verbruik hetzelfde blijven, en is het prijsplafond een schijn-oplossing. De uiteindelijke rekening van mensen met een beperking zal dus uiteindelijk nog steeds hoger liggen dan de gemiddelde huishoudens. En omdat mensen met een beperking in het dagelijks leven al hogere kosten hebben, zal dit ervoor zorgen dat deze doelgroep meer kans heeft om in armoede te raken. Tenzij de overheid ingrijpt en met een oplossing komt die wél geschikt is.
Een ander punt dat in de troonrede naar voren kwam, is dat minimumloon en de daaraan gekoppelde uitkeringen met 10% worden verhoogd. Ook zal voor werkenden de inkomstenbelasting dalen en de arbeidskosten verhoogd worden. Dit alles om het werken meer te laten lonen. Best tegenstrijdig dat dit wel geldt voor mensen zonder beperking, maar dat het voor sommige mensen met een beperking niet loont om te werken. De laatste jaren is het zelfs steeds moeilijker gemaakt voor mensen met een beperking om lonend werk te vinden (én te behouden).
Gelukkig heeft de overheid wel geleerd van de commotie die is ontstaan toen in hetnieuws naar buiten kwam dat iemands uitkering ingekort werd omdat deze persooneen (kleine) bonus had ontvangen vanuit het werk. Zo wil de overheid regels versimpelen en minder rigide maken, zodat bijstandsgerechtigden niet direct in de problemen komen door het ontvangen van een bonus of andere hulp van buitenaf.
Ook wil de overheid ervoor zorgen dat passende zorg centraal blijft. Dit zou moeten betekenen dat iedereen de juiste zorg op de juiste plek op het juiste moment kan ontvangen. Een goed voorbeeld hiervoor is bijvoorbeeld Stichting Fokus. Bij Stichting Fokus huren mensen met een beperking zelfstandig een woning in een complex/buurt die verbonden zijn aan een algemeen Fokus unit, ofwel verblijfruimte voor het personeel. Het personeel is hier 24/7 aanwezig en staat gereed om mensen met een beperking te helpen zodra zij een zorgvraag hebben geplaatst. De vrijheid en zelfstandigheid van deze mensen is daarbij van grootst belang. Echter is er de laatste jaren, en de laatste tijd versneld, een toename van klachten op te merken. Mensen moet langer wachten ivm personeelstekort (wat bijvoorbeeld te maken kan hebben met de slechte lonen, korte diensten, extra taken etc – alles wat de overheid heeft aangemoedigd), of taken kunnen niet uitgevoerd worden omdat het personeel niet of onvoldoende opgeleid is om bepaalde taken uit te voeren.
Wat betreft op maat gemaakte zorg, wil de overheid ook extra investeren in toegankelijk onderwijs. Hierbij moet kansenongelijkheid tegengegaan worden. Zo komt er een budget beschikbaar waarmee huiswerkbegeleiding, sportmogelijkheden en andere kansen voor kinderen en jongeren voor wie dat niet vanzelfsprekend is, ingekocht kan worden. Opvallend is dat er geen woord wordt gerept aan kinderen of jongeren met een beperking. Ja, deze doelgroep wordt wellicht bedoeld met de bovenstaande zin. Maar door het niet te vernoemen, en eigenlijk proberen te verbloemen, wordt gesuggereerd dat het hebben van een beperking iets is waar men zich voor moet schamen en iets negatiefs is. Dit is echter niet het geval! Juist deze gedachten en negatieve gedachten en connotaties zijn iets waar men zich voor moet schamen. En hetgeen waarvoor dit budget bedoeld is kan afzondering veroorzaken. Zoals bijvoorbeeld het oprichten van een school voor leerlingen met een beperking waardoor de leerlingen eventueel de kans missen om op een reguliere school onderwijs te krijgen. Uiteraard kan een dergelijke school juist wél een goede manier zijn voor een leerling. Dat hangt af van meerdere factoren. Wat men echter moet beseffen is dat deze oplossing een gelijke behandeling in weg kan staan. Afzondering kan voor stigmatisering zorgen, wat uiteindelijk kan leiden tot discriminatie of een andere vorm van ongelijke behandeling.
Daarnaast wil de overheid dat er tot en met 2030 900.000 nieuwe woningen worden gebouwd, dit om de woningcrisis te proberen in te dammen. Om wat voor woningen dit gaat is niet genoemd. Hierdoor is dus niet duidelijk of hier ook sociale huurwoningen bij zitten. En dat het terwijl het voor mensen met een beperking al zo goed als onmogelijk is om een woning te vinden die zowel betaalbaar als aangepast/aanpasbaar is.
Allemaal mooie voornemens van onze overheid, maar zolang er geen aandacht is voor mensen met een beperking zijn dit allemaal loze woorden.