Juni, of wel Pride Month, is een maand waarbij veel bedrijvenhun steun aan de LHBTQIA+ community willen betogen. Vaak worden er speciale campagnes ontwikkeld, wordenspeciale producten gelanceerd en krijgt het logo eenregenboog make-over. De zichtbaarheid en het bewustzijnvergroten ten opzichte van deze groep mensen is natuurlijk erg belangrijk. Toch is het ‘plaatje‘ dat je grotendeels voorbij zietkomen niet divers. En dat terwijl de groep mensen die zichzelfals LHBTQIA+ beschouwen erg groot is, en steeds groter lijktte worden. Ditzelfde geldt trouwens voor de groep mensenmet een handicap. Die vind je ook in allerlei kleuren, vormen, maten, leeftijden en identiteiten. Toch wordt de diversiteit van de LHBTQIA+ community vaak buiten beeld gelaten, zowelbewust als onbewust, en krijg je steeds hetzelfde ‘droom‘-plaatje voorgeschoteld.
Dit heeft tot gevolg dat ook binnen de LHBTQIA+ community, die van buitenaf geprezen wordt voor diensacceptatie van een ander, uitsluiting plaatsvindt. Somsreageren mensen verbaasd als ik, iemand met een beperking, zomaar onderdeel ben van de menigte bij een LHBTQIA+ of queer event. Alsof ik, een homoseksuele gehandicapte man, erniet had moeten zijn. Dat ik op de plek waar ik op dat moment ben, niet verwelkomd wordt of voor uitgenodigd ben. Zo is mij ooit gevraagd, tijdens de Gay Pride Parade, wat ik daardeed? Wat ik er te zoeken had. Nou, uiteraard het vieren ommijzelf te kunnen zijn. Homoseksueel én gehandicapt. Even voor de duidelijkheid: óók mensen met een handicap kunnenallerlei verschillende identiteiten hebben. En dat kunnenwillen vieren. Net als een ieder ander die trots is op het feit datdeze persoon onder de LHBTQIA+ vleugel valt.
Voor mij persoonlijk waren de eerste ervaringen met de LHBTQIA+ community dus niet al rooskleurig. En dat doetpijn. Zeker als je bedenkt dat ondanks de uitsluitingen die de LHBTQIA+ community (dagelijks) meemaakt, zij zélf ookandere gemarginaliseerde doelgroepen uitsluit. Zo zijn veelplekken en gebouwen niet toegankelijk. Maar ookprotestmarsen of parades zijn (grotendeels) niet toegankelijk.Dat toegankelijkheid een onbelangrijk element lijkt te zijn is duidelijk gebleken tijdens corona. Wat men echter niet beseftis dat iedereen, op elk moment, tot de groep van mensen met een beperking kan gaan zijn. Daarom is het zo belangrijk omintersectioneel te denken, en rekening te houden met zo veelmogelijk verschillende mensen en diens behoeften.
Van buitenaf wordt de LHBTQIA+ community als één grotefamilie neergezet. Volgens mij is een familie is een soortgemeenschap. Of een plek waar iedereen volledig zichzelf kanén mag zijn. Eentje waar jij je niet hoeft klein te maken, of anders voor te doen dan je bent. Je bent aanwezig zonder datje meteen een statement maakt door ergens simpelweg te zijn. En dus een plek waar je niet voor disruptie zorgt, maar juistbij elkaar komt. Een plek waar je luid of juist ingetogen of kwetsbaar mag zijn. Een plek waar je mag zijn wie je bent, mét al je gebreken en tekortkomingen.
Hier moet echter wel ruimte voor gemaakt worden. En dat is mijn wens voor de toekomst: een intersectionele, inclusievetoekomst. Een toekomst waarin gestreefd wordt voor iedereenruimte te creëren. Help jij mee om de dag van morgen teverbeteren, en op te komen voor mensen uit eengemarginaliseerde doelgroep? Zodat iedereen op een veiligemanier deel kan nemen en als gelijke behandeld wordt? Ikhoop het!