Hoi allemaal,
Dit is alweer de derde blog van Wij Staan Op!, maar de eerste van mijn hand, dus laat ik me eerst even voorstellen. Ik ben Ietje, met mijn 30 jaar de oudste stand-upper en ook een van de weinigen die ook letterlijk op kan staan. Ik woon zelfstandig, houd van schrijven en reis met behulp van Rollie, mijn rollator, het hele land door (waarover in een latere blog meer).
Ook mentaal heb ik zo mijn beperkingen, maar omdat ik mijn woordje klaar heb, kijken mensen daar overheen. Ik zeg wel eens: ik ben blij dat ik achter een wagentje loop, dan zien de mensen tenminste dat ik ook wat heb.
Aan mij deze keer de eer om verslag te doen van ons werk in de politiek.
Op 3 september was het zover: Wij Staan Op! reisde af naar Den Haag om met Staatsecretaris Van Rijn te praten. Ikzelf ging ernaartoe met het idee: geen gouden bergen verwachten, maar onszelf laten zien en ons verhaal vertellen. Door concrete voorbeelden op tafel te leggen en – zoals wij dat als standuppers doen – vanuit eigen ervaringen oplossingen aan te dragen – maak je toch de het meeste en de beste indruk.
Ruim een uur van tevoren kwamen we op het ministerie van VWS bij elkaar om onder de bezielende leiding van Ronald het gesprek voor te bereiden. Het zoeken naar een geschikte vergaderruimte nam een hoop tijd in beslag (wat een doolhof van gangen, liften en koffiecorners), maar uiteindelijk konden we aan de slag. Ondanks de gebruikelijke hilariteit wisten we spijkers met koppen te slaan en namen Pauline, Amber en ik het voortouw door ieder een punt uit het manifest aan te kaarten: de bouwbesluiten waarin automatisch rekening gehouden zou moeten worden met mindervaliden, het eigen risico dat geen risico zou moeten zijn en de hulpmiddelen die aangepast horen te worden aan de gebruiker in plaats van andersom.
De bijeenkomst verliep erg prettig. Van Rijn noemde onze standpunten realistisch, al vond hij het wel een beetje gevaarlijk om te zeggen, omdat de omslag ook na de ratificatie niet in een keer gemaakt kan worden. Hij liet weten ons als een volwaardig gesprekspartner te zien en waardeerde het zeer dat we hem de helpende hand toestaken. We zaten allemaal aan tafel in de hoop dat we er een samenwerking uit konden slepen en voor we het gesprek die kant op konden sturen, begon hij er zelf over. Of wij mee zouden willen denken in de campagne rondom de bewustwording? (De groep in koor: ‘JA!’) De ratificatie van het VN-verdrag leek hem daarvoor een mooi moment. Ook wilde hij graag met ons samenwerken in het Platform van Inclusie, evenals ons betrekken bij de uitvoering van het VN-Verdrag zodat wij onze ervaringskennis in kunnen zetten. Ik geloof dat we allemaal blij naar huis zijn gegaan. We zijn nog geen vijf maanden bezig en om dan al op zo’n hoog politiek niveau actief bezig te zijn geeft een kick!
Ietje