Doha, eind 2022. Zoals altijd op grote voetbaltoernooien lopen kinderen met de voetballers het veld op. Bij de volksliederen blijven ze staan. Lopen? Staan? Tijdens het WK in Qatar zitten daar ook kinderen in een rolstoel tussen.
Al vanaf de openingsceremonie stel ik me de vraag: is dit ‘carewashing’, een vorm van reclame of propaganda waarbij een bedrijf of land laat zien hoe handicap-inclusief het is, of vergroot het de zichtbaarheid van mensen met een handicap op een sportfestijn dat exclusief voor able bodies is?
Tja, op de bouwplaatsen krijgen er meer mensen een ernstig arbeidsongeval dan dat er plekken zijn waar gehandicapten hun krachten laten zien. En de leefomstandigheden zijn al onleefbaar voor niet-gehandicapten of chronisch zieken.
Maar wat als zichtbaarheid het begin is van het handhaven van het recht om mee te mogen doen? Als het daarom een onderdeel vormt van de strategie van veel belangenorganisaties voor gehandicaptenrechten? En als de hele wereld zich inspant om optimaal zichtbaar te zijn op LinkedIn, Instagram, en om bovenaan in de zoekresultaten van Google te staan?
Toen ik vier was kwamen de spelers van Ajax op bezoek in het ziekenhuis waar ik toen al enkele weken lag. Dat vond ik helemaal het einde. Het Ajax-shirt (grootte XXL) dat ik toen kreeg hangt nog steeds in mijn kast, en gaat aan als Ajax een belangrijke wedstrijd speelt.
Het veld op mogen en gezien worden door anderen, gehandicapt en niet-gehandicapt. Dat is een mooie en betekenisvolle belevenis. Zichtbaarheid is een strategie, gezien worden is een menselijke behoefte.
Reageren?