Natuurlijk staat het vast dat ik een beperking heb. Het is een feit dat vastgesteld is door de artsen toen ik anderhalf was en helaas kun je daar niet omheen. Zodra ik opsta of mijn mond opentrek is het voor iedereen duidelijk dat het bij mij op een net wat andere manier gaat. Als we het hebben over de impact die dat op mijn leven heeft, dan wordt het opeens veel moeilijker om te praten over feiten en vaststaande gegevens. De laatste tijd is het voor mij steeds helderder geworden dat de omgeving waar ik mee te maken heb een grote rol speelt in het duiden van de impact van mijn beperking. Voor veel mensen klinkt deze uitspraak misschien een beetje gek, maar ik ga uitleggen hoe dit voor mij in elkaar zit.
Inmiddels durf ik namelijk te stellen dat ik geen beperkingen heb op het moment dat ik alleen ben met mezelf of mensen die mij heel goed kennen. Er zijn handelingen die mij misschien wat meer moeite kosten dan iemand zonder beperking, maar ik heb in de loop der jaren allemaal trucjes voor mezelf gevonden waardoor alles toch lukt. Zo pak ik een keukenschaar als het niet lukt om vlees te snijden, fiets ik op mijn driewieler naar de bushalte in plaats van dat ik loop en gebruik ik een dictafoon als hulpmiddel om lange stukken te typen. Ik ben daar zo aan gewend en ik weet ook niet hoe het ‘anders’ zou zijn. Mijn leven leef ik op mijn manier en daar is niks mis mee.
Mijn beperking komt pas om de hoek kijken op het moment dat mensen die mij niet kennen op mij gaan reageren. Dan heb ik het bijvoorbeeld over een caissière die mij op een kinderachtige manier aanspreekt als ik de boodschappen op de band leg of een instantie die naar mijn moeder vraagt om het verhaal dat ik vertel te checken. Pas dan word je met je neus op de feiten gedrukt. Dit heeft er volgens mij mee te maken dat mijn manier van dingen doen niet past in de maatschappij. Ik doe het anders en het lijkt alsof sommige mensen daar niet mee om kunnen gaan. Op zulke momenten besef ik dat een beperking heb en daardoor heb ik het idee dat de impact van mijn beperking groter wordt door de mensen in mijn omgeving.
Met dit verhaal wil ik niet zeggen dat het de schuld van mijn omgeving is dat de impact van mijn beperking groter wordt. Wat ik wel zou willen bereiken, is het referentiekader van mensen vergroten en het belang hiervan onderbouwen. Dan wordt een beperking namelijk in een keer veel minder een issue en dus wordt het deel uitmaken van de samenleving opeens veel makkelijker. Mijn boodschap is: laat iedereen in z’n waarde en respecteer ieders manier van leven. Dit geldt ook voor het omgaan met ‘andere’ groepen in de samenleving. Vriendelijkheid, begrip en respect zijn wat mij betreft de woorden waar het om gaat. Óp naar een inclusief Nederland.
Joost Bonekamp ( van Willow) zei
Bijzonder helder en diep bezielend beschreven Cynthia!
Alle mensen die met je meevoelen gaan dit delen!
Dus ik ook !
nadenkerd zei
Goed geschreven! Zo voel ik mij in een instelling ook minder gehandicapt dan bij m’n ouders thuis. In een instelling is het normaal om niet normaal te zijn. Thuis springt mijn handicap eruit.