Een echt inclusieve samenleving. Ik droom er al van sinds ik een jaar of 7 ben. Ik zat toen in het regulier basisonderwijs en vroeg me altijd af waarom iedereen mij als speciaal beschouwde. Wat nou speciaal, ik ben gewoon gehandicapt! Zo bijzonder is dat toch niet, er zijn zoveel gehandicapte mensen. Toen ik naar het voortgezet onderwijs ging deed het ontbreken van een inclusieve samenleving mij echt pijn. Ik wilde heel graag naar een reguliere middelbare school. Maar helaas, ik moest naar de mytylschool. ‘Denken ze dat ik niet kan leren of zo, ik ben alleen maar gehandicapt, wat maakt dat nou uit’ riep ik uit toen dat bekend werd.
Op de mytylschool zit je in een wereld met alleen maar lichamelijk gehandicapten. Mijn droom van een inclusieve samenleving werd iets minder, want op de mytylschool kon ik met alles meedoen, ik stond daar niet aan de zijlijn. Echter, het verlangen naar een inclusieve samenleving kwam weer in volle kracht terug toen ik me aan wilde melden bij een sportvereniging. Mijn moeder ging bij een van de plaatselijke atletiekverenigingen vragen of ik daar misschien lid kon worden. ‘Wij doen niets met gehandicapten’ was het antwoord. Uiteindelijk ben ik toen lid geworden van de andere atletiekvereniging in mijn woonplaats, die wel openstond voor mij. Maar niet zonder tussenkomst van een sportconsulent van het revalidatiecentrum.
De middelbare schoolperiode kwam inmiddels voor mij tot een eind. En zoals u misschien wel weet, er bestaan geen mytylscholen in het MBO/HBO/Universiteit. Als je vanaf de mytylschool verder wilt studeren, dan moet je naar het regulier onderwijs. Dat is niet anders. En zo kreeg ik dus te horen dat dat voor mij geen optie was, dat ik maar dagbesteding moest gaan doen. Wat nou inclusieve samenleving!? Ik ben toch alleen maar gehandicapt, dat betekent toch niet dat ik niet kan meedoen!?
In 2015 heb ik me daarom aangesloten bij het initiatief Wij Staan Op! Ik had de mogelijkheid om van mijn wens van een inclusieve samenleving, een werkelijkheid te maken. Inmiddels is het VN-Verdrag inzake de Rechten van Personen met een Handicap (IVRPH) geratificeerd.
Wat de overheid met dit verdrag gaat doen, is nog niet helemaal duidelijk, het besluit toegankelijkheid schiet tekort (zie hierover onze open brief en gezamenlijke verklaring). Maar het is al een stap in de goede richting. Ik heb goede hoop dat de samenleving ooit inclusief wordt. Ik blijf in ieder geval samen met mijn collega’s strijden voor dit mooie doel!
dobbelaar zei
Dit is op eemlandouders herblogd.