Niet al te lang geleden was ik naar een expositie/tentoonstelling geweest waarbij men door middel van visuele projecties op een ontdekkingsreis ging en in contact komt met kunst. Omdat deze expositie recentelijk geopend is, en al veel positieve feedback, was ik erg enthousiast om hier heen te gaan.
Zoals eigenlijk bij alles wat ik, en veel anderen met een beperking, wil ondernemen zoek ik vooraf uit hoe het zit met de toegankelijkheid. Zo ook deze keer. Op de website zie ik geen menu-knop die specifiek gaat over toegankelijkheid, helaas. Dit komt echter wel vaker voor, en vaak is er dan informatie te vinden onder ‘praktische informatie’ of ‘plan je bezoek’. Nou, deze keer stond daar óók geen informatie. Misschien bij de ‘veelgestelde vragen’? En ja, hoor. Het was daar ‘verstopt’.
Op zich was de informatie voldoende: zo stond er aangegeven dat het rolstoeltoegankelijk was, waar een invalidenparkeerplek (vreselijk woord, trouwens) te vinden was, en…. voor de begeleider geldt géén gratis of aangepast tarief. Oké, dan! Om eerlijk te zijn verbaast mij dat altijd, maar vooruit.
Aangezien het een nieuwe expositie is, ging ik er vanuit dat deze plek dan wel zou moeten voldoen aan alle toegankelijkheid-eisen waardoor iemand met een beperking zich vrijuit en gemakkelijk kan verplaatsen. Dan kan ik mij voorstellen dat de begeleider inderdaad niet met een gereduceerd tarief naar binnen hoeft.
Dit bleek echter niet zo te zijn. Zodra ik aankwam en mijn ticket gescand was, moest je door een deur de zaal in. Deze deur was uiteraard véél te zwaar, waardoor ik deze niet open kreeg. Omdat ik nog enigszins hand- en arm-functie heb, kan ik soms wel deuren openen – maar hier was dus geen beginnen aan. Hiervoor heb ik dus toch écht een begeleider nodig, zeker als er geen medewerker bij deur staat. En aangezien er meerdere ruimtes waren, was de assistentie noodzakelijk voor mij om alles te kunnen ervaren.
Maar dit was niet de enige vorm van validisme tijdens een bezoek. In de ruimtes waren zo goed als geen stoelen, bankjes of ander soort vormen van zitten te vinden – afgezien van de vloer. Dit is echter voor veel mensen geen optie: je hoeft bijvoorbeeld maar een slecht balans, knieblessure, weinig energie/uithoudingsvermogen te hebben of op leeftijd te zijn en je bent de pineut. Het verdwijnen van zitplekken is trouwens een veel voorkomende trend, zowel in musea als op andere plekken (zoals op straat, bijvoorbeeld).
Daarnaast zou de expositie, wegens diens visuele projecties ook triggerend kunnen zijn voor mensen met epilepsie of een vorm van prikkelgevoeligheid. Een disclaimer hiervoor zou dan ook aan te raden zijn, maar dit stond nergens vermeld – zowel niet op de website als in de fysieke ruimten.
Ondanks bovenstaande punten, was de expositie een mooie ervaring om mee te maken. Ik ben echter sterk van mening dat mensen met een beperking (én diens begeleider) niet op gelijke voet behandeld worden. En dat daarvoor best een financiële tegemoetkoming mag plaatsvinden (in de vorm van een gereduceerd tarief, bijvoorbeeld).
Daarom is het belang van de EU Disability Card, een kaart die de toegang van personen met een handicap tot cultuur, sport en vrijetijdsbesteding bevordert, ook zo groot. Wijstaanop! zet zich hier dan ook hard voor in. Help jij met ons mee om de EU Disability Card werkelijkheid te maken in Nederland?