Om op mijn werk te kunnen komen, heb ik een vervoersvoorziening nodig. Dit om het simpele feit dat ik geen 2 kilometer kan lopen en de aansluiting met de bus ronduit slecht is. Gelukkig kon ik deze situatie goed aan het UWV uitleggen en is het aanvraagtraject eind december. In samenspraak met een adviseur kwamen we al snel tot het besluit dat een driewieler met trapondersteuning (die ik thuis ook heb) de beste oplossing was. Nadat het akkoord van het UWV er lag, werd er op 9 februari 2017 een passing gepland met Welzorg. Uit het verleden weet ik al dat je van dit soort firma’s geen hoge pet op moet hebben, maar in het verhaal van deze aanvraag wil ik jullie toch even meenemen.
De passing moest in de eerste plaats al bij mij thuis plaatsvinden. Ik moest dus vrij nemen voor een passing van een voorziening voor op mijn werk. Dat was al een vreemde start, maar dat was geen probleem geweest als het daarna allemaal goed was gegaan. Helaas bleek dit pas het begin, want de verwachte levertijd was 2 tot 3 maanden. Belachelijk als je het mij vraagt, want ik heb echt niet zoveel bijzonders nodig. Maar goed, ik heb geen keuze, dus het wachten is begonnen. Nu ik dit schrijf, is het eind juni en ik heb nog steeds geen fiets. Sterker nog, hij zou tot twee keer toe geleverd worden en op het moment van de levering word ik gebeld dat er onderdelen missen. Welke onderdelen het zijn, kan niet aan mij worden verteld. De levering is dus weer uitgesteld. Welzorg kan alleen ‘sorry’ zeggen en verder doen ze niks aan het feit dat ik al 6 maand wacht op mijn fiets. In de tussentijd ben ik afhankelijk van mijn collega’s om op mijn werk te komen of ik moet een half uur op een bus wachten om de laatste 2 kilometer af teleggen. Zoiets gaat mij niet in de koude kleren zitten.
Ik verbaas mij gewoon over het feit dat er zo met mij en dus met meer mensen met een beperking wordt omgegaan. Serieus genomen voel ik mij door deze firma al lang niet meer. Deze ervaring komt bovenop het jarenlange gesteggel over kapotte accu’s en lekke banden, waarvan de reparatie gemiddeld ongeveer een maand duurde. Het probleem is: firma’s zoals Welzorg hebben een contract met de gemeente en hebben dus het alleen recht. Als burger sta je machteloos en kun je niks meer doen dan af en toe je mond opentrekken, maar je weet dat daar het gewenste effect ook niet mee wordt bereikt.
In een land als Nederland waar participatie hoog in het vaandel staat en het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap inmiddels is geratificeerd, kan dit eigenlijk niet. Mensen met een beperking moeten de faciliteiten krijgen om te kunnen meedoen in de maatschappij. En meedoen is niet mogelijk op het moment dat je een half jaar moet wachten op een essentieel hulpmiddel. Welzorg móet in deze meer gaan inspelen op de behoefte van hun klanten. Mensen met een beperking moeten vaak al vechten om een plek in de maatschappij en zijn afhankelijker van anderen. Firma’s zoals Welzorg moeten dit zien als een kans, waarmee zij hét verschil voor klanten kunnen maken. Maar hoelang gaat het nog duren voordat die boodschap begrepen wordt?
Eén ding is zeker: Welzorg krijgt mij niet klein. Ik blijf mijn verhalen verkondigen ook namens het klantenbestand dat hier niet toe in staat is.
Annemarie van Weijen zei
Zo’n herkenbaar verhaal! Vorig jaar oktober begonnen voor een nieuwe rolstoel, begin mei geleverd en nu nog steeds niet in orde en via Medipoint intussen hetzelfde verhaal. Het is dieptriest en frustrerend. En je rolt met je kop tegen de muur… Hier moet toch paal en perk aan worden gesteld! Goed om jouw blog te lezen! Want zo voel ik het exact!
Cor Toonen zei
Dit is heel herkenbaar. Neem de ervaring van twee plotsdoven die in huis de deurbel, brandmelders etc. via een polstrilontvanger van hun wek-waarschuwings-sysysteem waar kunnen nemen. Deze trilontvanger heeft een oplaadbare knoopcel accu. Vorig jaar moesten wij die laten vernieuwen. Dat mag je zelf niet,dus opsturen naar de leveranier en wachten tot het terug komt. Tot dan heb je niets meer aan je wek-waarschuwingsysteem. Voorheen kregen we een leen exemplaar totdat de service klaar was. Daar doet de ZV niet meer aan mee en dus de leverancier ook niet. Het leveringcontract is een zaak tussen leverancier en de ZV, wij zijn geen mondige partij! Over instandhouding plicht merk je niks meer in de service. We moesten drie maanden wachten met talloze mailtjes van waar blijft mijn polstrilontvanger angers! Nu laten we deze service door een juwelier doen en Betalen het zelf Ook voor dit soort ondersTeunissen g hebben wij maar een woord: ” KLOTE”!
Hennie zei
Herkenbaar en uit mijn hart gegrepen. Schandalig ook dat dit in een rijk land als het onze nog plaats kan vinden.
Wilko zei
Helaas is het zo dat deze bedrijven puur commercieel gedreven zijn, en geen enkel hart meer in de top van de zaak zit. De mensen op de werkvloer hebben maar te dansen naar de pijpen van. Als de opdrachtgevers aan deze bedrijven, lees gemeenten en landelijke overheid beter zouden stilstaan met de vervolgschade is er kans op verbetering.
Bij (grotere) orders tussen commerciële bedrijven onderling is er vaak een boete clausule bij te laat/onjuist leveren. Ik zie dit nu als enige werkende prikkel.
Waarom zou ik dat doen zie ik de gemeente/overheid al denken? Die reden is heel simpel. Als gevolg van het te laat leveren kan een gebruiker pas later beginnen met werken of opleiding, moet een derde partij boodschappen regelen/huishouden verzorgen, om de reden dat de klant/cliënt tijdelijk niet/minder mobiel is en moet meer kosten maken tot, ter overbrugging.
En dan heb ik nog niet benoemd welke stressklachten het kan opleveren, dus medische kosten. Deze vervolgkosten zijn uiteraard situatie en persoonsafhankelijk. Als het werk gerelateerd is moet de uitkering wellicht een paar maand langer doorbetaald worden. Zijn er nog meer argumenten nodig om de bureaucraten in actie te krijgen tegen de commerciëlen?
Johan van den Boogaard zei
Medipoint maakt er ook een zooitje van: http://www.johanvandenboogaard.nl/wordpress/?p=806
Hans van der Winden zei
Klantgericht; dit is o.a. ook luisteren naar de klant. Servicegericht zijn en oplossingsgericht werken zijn minimale normen voor een bedrijf. Welzorg heeft nog veel te doen. De blog van Cynthia gaat niet over een incident maar is helaas regelmaat bij Welzorg. Zij behoren toonaangevend te zijn gezien hun positie en functie in de samenleving.