Regelmatig zal Wij Staan Op! over hun persoonlijke ervaringen schrijven en waar mogelijk dat verbinden met een van hun stellingen uit het manifest. Deze keer schrijft Pauline een blog aan de hand van de stelling: maatschappelijke inclusie begint bij regulier onderwijs.
Ik kan mij de eerste keer dat ik naar Werkenrode in Groesbeek ging nog goed herinneren. Ik was 11, en ik ging vanaf toen uit huis om doordeweeks te wonen op een internaat waar je met je handicap en of ziekte kon leren zelfstandig te wonen. Ook was het toentertijd de enige mogelijkheid om Mavo, Havo of Vwo te doen als je een beperking had.
Als jong meisje schrok ik want we reden steeds verder weg om uiteindelijk bij een groot bosachtig gebied uit te komen waar toevallig een groot terrein zat met gebouwen, “Zo afgelegen en afgezonderd?” dacht ik nog. Achteraf vind ik het typerend voor het systeem in Nederland. ‘Alles wat anders is, afwijkt, daar maken we een aparte regeling voor’. Dit onderwerp alleen al is nog een blog waard, maar dat bewaar ik voor later.
Eerlijk gezegd heb ik mij nooit écht thuis gevoeld op Werkenrode. Ik dacht: “Ok, hier moet ik het mee doen en de toekomst? Geen idee.” Voor mijn gevoel werd je nooit echt aangemoedigd om deel te nemen aan de samenleving ondanks je beperking. Het was allemaal veilig en beschermend. Ik begon mij pas te ontwikkelen toen ik tijdens een depressie besloot om het roer om te gooien, ik wilde mijn plek in de maatschappij gaan veroveren.
Langzaam maar zeker sprokkelde ik mijn Havo-diploma bij elkaar, ik merkte dat mijn wereldbeeld groter werd dan voorheen, en dat ik eindelijk werd uitgedaagd. Mijn zelfvertrouwen groeide. Nadat ik mijn doel had bereikt wilde ik naar de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht, maar wat bleek? Het gebouw was niet toegankelijk en er was geen lift. De HKU hoefde het ook niet aan te passen omdat het gebouw een monument was. Wat een tegenslag, ik had alles verwacht, behalve dat.
Weer ging ik op zoek. Het werd de studie Film- en Literatuurwetenschap op de universiteit van Leiden. Door het halen van een vak op de Open Universiteit en een paar Vwo-certificaten werd ik daar toegelaten. Dat was niet zonder obstakels op het gebied van zorg en wonen, maar het is gelukt!
Aan de universiteit voel ik mij meer mens dan ooit
en door open te blijven communiceren met de coördinatoren van de faculteit, kan mijn studie van tijd tot tijd aangepast worden aan mijn fysieke gesteldheid. Zo gaat het nu helaas even niet zo goed met mijn gezondheid en kan ik mij moeilijk concentreren, maar de universiteit en ik hebben hetzelfde doel voor ogen: zorgen dat ik mezelf kan ontplooien en kan genieten van mijn studie!
Pauline.
Gabie van Bethraij zei
Je komt niet per definitie in een instelling terecht hoor als je een handicap hebt. Ik heb spina bifida en zit in een rolstoel. Maar mijn ouders hebben geregeld dat ik in de jaren ’90 naar een reguliere middelbare school kon. Ik heb zowel de basisschool als de MAVO als het MBO op reguliere scholen afgerond en mijn moeder en ik hebben toen ik zelfstandig naar een aangepaste woning ging samen geregeld dat ik hulp in de huishouding kreeg. ADL heb ik met de hulp van mijn moeder geleerd, ik heb therapie gehad en nu ben ik op dat gebied zelfstandig.