Liefde kent geen beperking

In de onzekere tijd van mijn puberjaren raakte ik ervan overtuigd dat de liefde niet voor mij bestemd was. Om mij heen gingen vriendinnen avondjes uit… en ik naar de fysio; kalverliefdes ontstonden… maar jongens vonden mij niet interessant. Vaak heb ik gedacht dat mijn enige hoop een jongen met een handicap zou zijn, maar waar ik die dan moest ontmoeten…? Ik ging naar een reguliere school, was geen fan van groepsactiviteiten en de andere patiënten van mijn kinderfysiotherapeut waren over het algemeen ietsje te jong voor mij. Ik besloot me er maar niet mee bezig te houden; als liefde niet voor mij was, had me er druk om maken toch geen zin.

Die tactiek werkte, tot ik op mijn zestiende iemand ontmoette die wel degelijk een meer dan vriendschappelijke interesse in mij had. Enigszins verrast ging ik de uitdaging aan; ik kreeg een relatie met een gezonde jongen, die op een gezonde puberale manier weer uit ging, en andere vriendjes volgden. Stuk voor stuk lopend op hun eigen benen, maar ieder met een eigen beperking. Meestal had zo’n beperking geen diagnose, net zoals zij vonden dat ik beperkingen had zonder diagnose (eigenwijsheid bijvoorbeeld). Tegen alle verwachtingen in bloeide één relatie snel op. Ik ontmoette hem toen ik zestien jaar oud was, een hechte vriendschap groeide, en na anderhalf jaar bleek er meer te zijn dan alleen vriendschap.

Gek genoeg kan ik, dat meisje wat heilig geloofde dat liefde niet voor haar bestemd was, als één van de weinigen op deze leeftijd, nu zeggen dat ik gelukkig getrouwd ben! Op 21-jarige leeftijd gaf ik het jawoord aan een geweldige man – die loopt op twee benen – die in alle opzichten (nou bijna alle dan) de “gemiddelde man van zijn leeftijd” is: hij werkt, hij volgt een opleiding, heeft geen chronische ziekte, handicap of spannende aandoening. Toch is dat niet altijd ideaal. Stiekem zijn er dagen waarop ik jaloers ben op mijn collega Cynthia, die al jaren een gelukkige relatie heeft met iemand die net als zij, ook een lichamelijke handicap  heeft. Kleine dingen als elkaar begrijpen, of de ander zijn fiets lenen, lijken mij prachtig in een relatie, die voor mij soms toch wat ingewikkelder liggen.

Moraal van dit verhaal? Liefde kent geen beperking! Of het nou is met iemand met een handicap, of iemand die “normaal” (gemiddeld) en “gezond” is, eigenlijk verschilt een relatie met handicap maar weinig van een relatie tussen mensen zonder handicap. Uiteindelijk draait het allemaal om liefde, en voor elkaar gaan. En dat, kunnen we gelukkig allemaal!