Al zo lang ik mij kan heugen raakt het mij wat er gebeurt in de maatschappij. Vaak ten koste van mezelf. Regelmatig hoorde ik: “Je hebt de hele wereld op je schouders”. Dan haalde ik mijn schouders op en dacht: “Ergens moet er een tegengeluid vandaan komen. Een groep mensen die Nederland vertelt hoe het werkelijk is voor mensen met een handicap”.
Niet door te klagen, maar door zelf aan te geven hoe het ook anders kan. Puur door in dialoog te treden met de ander. Opdat mensen kunnen gaan leven, in plaats van overleven. Het afgelopen jaar werd voor mij, fysiek gezien, ook overleven. Én ik vond de liefde. De liefde drukte mij met mijn neus op de feiten: er bestaat nog een ander leven, eentje zonder gevecht tegen instanties, eentje waarin jij kunt zijn wie je bent.
Ik heb altijd al gedaan wat ik wilde. Mijn dromen ben ik achterna gegaan, ook al holde mijn lijf er soms achteraan. Waarmee ik wil zeggen dat ik altijd al van mijn leven weet te genieten. Hoe lastig dat ook is, want geluk en verdriet liggen dichtbij elkaar. “De wereld redden” dat deed ik erbij.
Nu kies ik voor mijn gezondheid, een leven waarin ik niet meer wil vechten. Ik ga er gewoon zijn met wie ik ben als mens. Daarom zijn jullie nog niet van mij af. Er komt alleen een ander geluid. Als ambassadeur van Wij Staan Op! en op mijn eigen website zal ik van mij laten horen.
Wij Staan Op! overtrof al mijn verwachtingen. Een podium bij Kassa en Radar. Met #jekomternietin het issue van toegankelijkheid op de kaart gezet. De ratificatie van het VN-verdrag voor de rechten van personen met een handicap. De reacties op ons manifest: “Het is zo gewoon wat jullie vragen, waarom is dit niet al de werkelijkheid?”.
De reacties van mensen die naar mij of een van mijn collega’s toe kwamen om ons te bedanken voor wat we doen. Dat heeft mij het meest geraakt. Dat simpele gebaar maakte voor mij meer dan eens duidelijk: we zijn niet alleen.
Wij Staan Op! gaat om die reden door en nieuwe, frisse blikken zullen het geluid van deze groep alleen maar sterker maken. Let wel: het werk begint pas net. Zorgen dat het VN-verdrag goed wordt uitgevoerd. Ik heb er alle vertrouwen in dat mijn collega’s datgene kunnen blijven doen waar we om bekend staan: een constructief tegengeluid geven aan de opvattingen die er zijn over de positie die mensen met een handicap hebben. Dankjewel voor alles en tot ziens!
dobbelaar zei
Dit is op eemlandouders herblogd.
niek smit zei
Dank je wel.
Kanteldenker zei
Dit is op Kanteldenker herblogden reageerde:
Tot ziens en welkom Pauline.
Ria Gransier zei
Veel geluk in je verdere leven Pauline, je bent een kanjer, lieve groetjes Ria Gransier xx