Ik loop een beetje apart. Dat ziet iedereen. Wat niemand echter ziet, is dat er achter dit aparte looppatroon nog een gedeelte aan echt onzichtbare beperkingen schuil gaat. Het loopje kon ik vroeger enigszins verbergen. Als ik goed mijn best deed, zag het er bijna normaal uit.
Wat mensen niet zien, is dat het lopen an sich mij gruwelijk veel energie kost. Dat ik er pijn van krijg. Dat is onzichtbaar. Mijn loopje kan ik niet meer verbergen. Vroeger lukte dit beter. Tegenwoordig probeer ik het al niet meer. Het lukt voor 10 stappen, daarna heb ik pijn en verfoei ik mezelf dat ik het überhaupt geprobeerd heb.
Jullie vragen je vast af: waar wil ze in vredesnaam heen met dit verhaal? Daar kom ik op. Dat zichtbare gedeelte van mijn handicap, is voor iedereen duidelijk en eenvoudig te accepteren. Voor het onzichtbare gedeelte is dat een ander verhaal. Mijn omgeving heeft het er al heel moeilijk mee en kijken me geringschattend aan als ik zeg dat ik nu echt niet meer verder kan, want waarom zeg ik dat? Niemand ziet immers iets.
In andere situaties is dit natuurlijk nog lastiger. Ik doe als dagbesteding een leer-werktraject in het MBO. Als ik zeg dat ik een opdracht niet kan maken omdat ik te moe ben, word ik in eerste instantie gezien als een gedemotiveerde leerling, maar eigenlijk ben ik super gefrustreerd omdat ik zo graag wil en het maar niet lukt. Dit is een kant van mij die bijna niemand kent.
Vandaag geef ik mezelf bloot. Ik hoop dat ik hiermee een beetje begrip kan kweken. Begrip voor alle soorten onzichtbare handicaps. Besef dat er onder een zichtbare handicap vaak nog een onzichtbare handicap schuilt. En het belangrijkste is misschien wel een beetje vertrouwen. Als ik, of iemand anders met een beperking, zegt dat het niet gaat. dan hebben we daar meestal een gegronde reden voor. We gaan meestal al langer door dan eigenlijk kan. We geven pas op als we echt helemaal op zijn. Ik wil deze ietwat negatieve blog graag positief afsluiten met een citaat uit een van mijn favoriete muziektracks.
(I am unbreakable, I am)
(I am)
(My faith’s unshakeable, I am)
Our tears, our fears
are inescapable, I am
I am, I am
I am unbreakable
Pride of Lions – Unbreakable
bert zei
Hoi Zarah,
Dit komt mij zeker bekend voor. Heb een zoon, met verstandelijke beperking en een spierziekte. MYOTONE DYSTROFIE (MD). 39 jaar. Heel vaak aan moeten horen: niet gemotiveerd, lui, geen doorzetter, traag etc. En dan maar weer informative geven, terwijl er in elk dossier info door mij was aangeleverd over de gevolgen van die ziekte. Pffff.
Zarah zei
Vreselijk he? Ik krijg dit soort reacties zelfs van mijn eigen familieleden! Geen doorzetter, lui, opgever. En dat terwijl ik met mijn tanden op elkaar tegen de pijn loop te vechten
Jeanine zei
Goed van je, Zarah. Om aandacht te vestigen op niet-zichtbare handicaps, want in de waan van de dag worden die (helaas) te vaak vergeten. Door omstanders dan, niet door jou. Jij zet door. Toppie!