In de raadsvergadering van vorige week waar de begroting voor de komende jaren werd vastgesteld zag ik de burgemeester onrustig heen en weer schuiven. Bril op, bril af. Hij had ook al een tijdje in een rolstoel gezeten vanwege zijn knie. Ik dacht: wat is die man toch gehandicapt, hij kan niet eens zonder bril lezen.
Toen ik over mezelf begon na te denken dacht ik: ik mis het vermogen om net als Jiske Griiffioen uit Woerden op olympisch niveau rolstoeltennis te spelen. Ik ben doodsbang als ik geblinddoekt over straat zou moeten gaan. Ik merk dat ik soms moeite met situaties heb die niet passen in het mijzelfrealiserende wereldbeeld. Denk aan de buren die afhankelijk zijn van de voedselbank of die zwerver op straat. Wat voel en ben ik toch eigenlijk vreselijk beperkt en dan ook nog die bril die ik nodig heb. Waar ik wel goed in te delen ben is in categorieën als: ik kan lopen, bewegen, fietsen, autorijden en uhhh …. ik kan, met al mijn eenzijdige beperkingen, rationeel denken en communiceren. Gelukkig wel want zo kan ik me in deze maatschappij tenslotte handhaven en voor mezelf opkomen. Dat denk ik tenminste. Op een beurs kwam ik de groep tegen: Wij staan op! Dit is een beweging die bestaan uit jongvolwassenen met een lichamelijke beperking. Het doel van de beweging Wij staan op! is om de Nederlandse samenleving te veranderen op het gebied van doen, denken en laten. Bezoek hiervoor ook: https://www.wijstaanop.nl.
Mensen die er tegenaan lopen dat zij (met soms universitaire opleidingen) worden beoordeeld op hun beperkingen die zij meedragen en niet op hun capaciteiten. Doen wij daar in onze prestatie en ik- gerichte maatschappij eigelijk niet allemaal aan mee? Kijk eens naar de inrichtingen van onze dorpen, van het vervoer, de balie in het gemeentehuis, de toegankelijkheid van de website voor mensen met een gehoor en visuele beperking. De inrichting van onze huizen, werkgevers bij sollicitatie. Ja, wat eigenlijk niet? Dan denk ik terug aan al de voorstellen en inspraken die de gemeenteraad bereiken. Heeft de gemeenteraad eigenlijk wel de norm van de de inclusieve samenleving bij het haar besluiten aangelegd? NEE!
Ook wij zijn daar vreselijk tekort geschoten. Het is niet verwerkt in de nieuwe dorpsvisies. Het is tenslotte veel leuker om cadeautjes te vragen en uit te delen die voor de rationele hardroepende mens van toepassing zijn dan op zoek te gaan naar de boodschap van diegene die moeite heeft zijn 1e levensbehoeften naar voren te brengen. Om zaken te realiseren waar iedereen toegang tot heeft. Het is onze beperking dat we denken zoals we denken. Het is onze beperking dat we denken vanuit de sterke mens, geld en macht. Dat is ons eigen ik volgen en is een rupsje nooit genoeg. Ik een beetje meer dan jij. We zijn onze eigen beperkingen uit het oog verloren. De mens als mens uit het zicht kwijt geraakt. Er is een VN-verdrag aangenomen om ons hierin te corrigeren en dan nog sputteren we tegen om ons eigen gedrag aan te passen.
Ik ben blij dat Jiska, Maaike, Erik, Ietje, Nick, Pauline, Amber, Cynthia, Joyce en Roos mij de spiegel hebben voorgehouden om mij extra in te spannen voor die inclusieve samenleving. Zie ook: http://coalitievoorinclusie.nl. Ik ben ook blij dat in de gemeenteraad de moties en amendementen die ik hiervoor heb ingediend zijn aangenomen en ook in de begroting zijn verwerkt. Niet ik verdiende het compliment hiervoor in de gemeenteraad: ‘een man met een missie’ (het grootste compliment wat ik ooit politiek kreeg), maar deze kanjers van mensen die ons een missie voorhouden. Zij hebben mij mijn beperking leren zien en ik voel mij ten opzichte van hen zeer gehandicapt.
Arie de Groot
Deze column is verschenen in de krant voor Bodegraven-Reeuwwijk.