Een nieuw maatje

Het is zover! Na meer dan een jaar krijg ik weer een nieuwe hulphond. Het telefoontje kwam terwijl ik op de Zonnebloemboot in Duitsland zat. Ik kijk er enorm naar uit maar na een jaar zonder hond is het ook best spannend. Wat voor ras, hoe ziet hij eruit,hoe gaat hij op mij reageren, en ik op hem.

Mijn eerste hulphond was een zwarte labrador met de naam Maicko en hoewel ik wel met honden ben opgegroeid in mijn gezin is het toch heel anders om helemaal zelf verantwoordelijk te zijn. Gelukkig was Maicko al iets ouder dan de gemiddelde hulphond en was hij niet zo snel van de wijs gebracht als we voor mijn gevoel in een situatie belanden waarmee ik mij geen raad wist.​

Deze week hoorde ik op tv dat er teveel honden in Nederland zijn en wat daar eventueel aan gedaan kan worden. Ik dacht meteen aan de honderden hulphonden die Nederland rijk is, wat zou dat voor hen en hun baasje betekenen?

Wat een hulphond aan je leven toevoegt is eigenlijk met geen pen te beschrijven toch ga ik een poging doen.

Het eerste is natuurlijk de hulp, het is niet voor niets een hulphond. In mijn geval is het hulp bij de alledaagselevensverrichtingen (ADL). Omdat de hond helpt bij de was, aan- en uit kleden en dingen voor mij opraapt. Houd ik meer tijd en energie over voor werk, hobby’s en sociale contacten. Ik hoef ook niet voor elke kleinigheid menselijke hulp in te roepen (geloof me als je dagen hebt waarin je gemiddeld 20 dingen laat vallen, is dat vreselijk irritant) een hond vraagt niet of je het vandaag niet zelf kan. Je hoeft je niet bezwaard te voelen hij doet het graag. Een hond is het binnen 5 seconden weer vergeten als je uit kribbigheid het commando iets luider geeft dan gebruikelijk. Dat is bij mensen vaak net iets anders, daar is vaak de reactie ”kun je het niet vriendelijk vragen”.

Een hulphond biedt ook een stukje veiligheid. Je bent nooit zonder enige vorm van hulp en hoewel ik me niet per definitie onveilig voel op straat is het toch een fijn gevoel een hond naast me te hebben lopen. Ik heb met mijn eerste hulphond heel veel dingen gedaan die ik zonder hem niet durfde.

En waar met name Maicko uiteindelijk heel goed in bleek was: mij in het hier en nu houden, niet peinzend over het verleden of toekomst maar het moment nu. Genieten van nu. Ik ben best gevoelig voor stress en spanning en kan heel erg bezig zijn met wat er nog te gebeuren staat of moet, of wat beter had gekund. Maicko voelde dat feilloos aan en haalde mij weer terug in het moment. Was ik te gestresst, dan luister ik vooral niet, tot je weer rustig bent. Kribbig? Dan vraag ik gewoon om een knuffel tot je mij er ook daadwerkelijk één geeft. In paniek? Kop op schoot en doorademen.

Een hond is ook een geweldige ijsbreker. De frequentie en soort gesprekken die ik heb met wildvreemden en kennissen met of zonder hond is een wezenlijk verschil. Blijkbaar ben ik toch meer benaderbaar met rolstoel en hond dan wanneer ik in een rolstoel zit en zonder hond ben.

Al wil ik nog wel vragen, spreek mijn hond niet aan en aai hem niet.

Je aait en knuffelt toch ook niet elke andere hond die je op straat tegen komt.

Dit is echt super belangrijk, want ik moet nog een band met hem opbouwen en hij is voor mij aan het werk. Hij komt echt geen aandacht en knuffels tekort, want die geef ik hem wel.

Dit geldt trouwens niet alleen voor mijn hond maar voor alle hulphonden.

Een hulphond is een onmisbaar maatje. Ik denk dat ik nietoverdrijf als ik zeg dat ik met een hulphond leef in plaats van te overleven.

er mogen dan misschien te veel honden zijn, maar hulphonden zijn er nog altijd niet genoeg voor mensen die ze nodig hebben.