De gehandicapte vrouw

Jaarlijks wordt op 8 maart Internationale Vrouwendag gevierd. Op deze dag wordt extra aandacht gegeven aan het vrouwelijke perspectief en hoe de situatie van vrouwen wereldwijd verbeterd kan worden. Hierbij worden vaak vrouwen met verschillende achtergronden in het
zonnetje gezet en gevraagd om hun verhaal te delen. Het delen van verhalen vanuit verschillende vrouwelijke perspectieven is zeer belangrijk, zeker aangezien het mannelijke perspectief vaak de ‘norm’ lijkt. Één perspectief wat vaak (wellicht onbewust) vergeten wordt,
is het verhaal van de gehandicapte vrouw. En dat is pijnlijk, want als men op deze dag zich niet inzet voor álle vrouwen – of het nu gaat om vrouwen met een meervoudige culturele achtergrond, transgender vrouwen, dikke vrouwen, gehandicapte vrouwen etc – slaan we dan
niet de plank mis? Is het niet de bedoeling dat op dit soort dagen het intersectionele aspect van vrouw-zijn wordt benadrukt?

Toch lijkt het alsof het geluid van de gehandicapte vrouw niet in het plaatje van ‘internationale vrouwendag’ past.. En dat terwijl in de huidige tijd en maatschappij – waarbij de doelgroep van mensen met een handicap niet als gelijkwaardig lijkt te zijn – deze
doelgroep een podium verdiend zou hebben. Juist omdat de vrouwen met een handicap tegenwoordig (hiermee bedoel ik tijdens deze corona pandemie – ja, dat is het nog steeds) in de vergetelheid lijken te raken.

Kan iemand zich bijvoorbeeld feminist noemen door mee te doen aan en misschien het organiseren van evenementen op internationale vrouwendag als er niet geluisterd wordt naar alle vrouwen? Het lastige is natuurlijk dat doordat er zoveel vrouwen zijn die hun verhaal
zouden moeten kunnen delen, het niet mogelijk om dat op één dag voor elkaar te krijgen. Daarom moet er natuurlijk een keuze gemaakt worden, en degene die dit doen zullen daar een hele klus aan hebben. Maar als er besloten wordt om één van de meest gemarginaliseerde
doelgroep binnen het kader van ‘vrouw’-zijn niet een podium te geven, dan is het minste wat gedaan zou kunnen worden het evenement zo goed mogelijk toegankelijk te maken. Of dit nu is via bijvoorbeeld fysieke toegankelijkheid, een livestream of het toepassen van bepaalde
covid-maatregelen. Op deze manieren geef je een duidelijk signaal naar de wereld om ons heen: jij – de gehandicapte vrouw – doet er toe. Wij willen jou erbij hebben. Jij bent onderdeel van ons.

Aangezien dit, naar mijn idee, nog niet voldoende gebeurt draag ik deze blog op aan de gehandicapte vrouw. Je verhaal en perspectief is belangrijk. Ondanks dat veel mensen hier geen of te weinig aandacht aan geven, laat jou dat niet tegenhouden om te zijn wie je bent. Jij
doet er toe!