Door mijn studie vergroot ik mijn wereld. In een mooi appartement woon ik samen met mijn hond Loki voor wie ik elke dag met liefde zorg. Vrienden en kennissen die mijn leven verrijken en ik heb een moeder waarvan ik hoop dat ik ook maar enigszins op haar lijk, omdat zij mijn held is. Een broertje waarvan ik enorm verschil, maar we zijn ervoor elkaar op de momenten dat het nodig is en hij daagt mij uit. Regelmatig trek ik erop uit, de wereld in, in binnen- en buitenland en geniet ik van mijn favoriete bands. Ook zet ik mij in voor mensenrechten samen met negen andere leuke mensen. We zijn een hechte groep geworden. Al mijn dromen zijn tot nu toe uitgekomen zou je kunnen zeggen. Wat mis je dan nog? Goede vraag. Het antwoord daarop is simpel: genegenheid.

© Caitlin Sas Fotografie

Ik ben 28 jaar en ik kan oprecht zeggen dat ik een rijk leven heb, maar toch heb ik nog een wens, een verlangen en dat is genegenheid te voelen van iemand die mij neemt zoals ik ben. Mijn rolstoel brengt mij overal heen, het gedeeltelijke gemis van mijn gehoor geeft me de gave om een andere kant van de mensen te zien. Door mijn chronische vermoeidheid kies ik bewust en weet ik heel duidelijk waar ik voor wil gaan. Soms ga ik over mijn fysieke grenzen heen, maar heel vaak is dat het waard, want dan heb ik weer een mooie herinnering erbij die niemand mij meer kan afpakken.

Er is echter ook een andere kant: ik doe mijn best om in rumoerige ruimtes contact te maken, maar meestal val ik stil en probeer ik maar gewoon op te vangen wat anderen zeggen. Vaak moet ik veel dingen regelen voordat ik iets kan ondernemen. Ik kan mij lang niet altijd vrij bewegen is ons land, want soms dan heeft een station geen assistentieverlenging of kan ik ergens niet naar binnen. Daarom ga ik graag naar het buitenland om mij net iets meer vrij te voelen. Soms betaal ik de prijs voor het feit dat ik zoveel dingen wil doen en bereiken en mijn lichaam er dan maar achteraan moet hollen, dan lig ik een tijdje vroeg op bed. Mijn zorgteam helpt mij met mijn verzorging op zo’n manier dat ik energie overhoud voor de rest van de dag. Zonder hen kan ik niet mijn leven leiden zoals ik dat wil. Sterker nog, zonder hen kan ik voor mijn gevoel geen gelijkwaardige relatie onderhouden met mijn familie en vrienden.

Ondanks alle dingen waar ik dagelijks mee geconfronteerd word, prijs ik mij gelukkig. Toch wil er een ding niet echt lukken en dat is het vinden van iemand waarmee ik lief en leed kan delen. Mijn hoop voor de toekomst is om mij te kunnen blijven omringen met mensen waarbij ik mezelf kan zijn, maar ook iemand aan wie ik mijn genegenheid kan tonen, iemand die mij aan het lachen maakt en met wie ik een gezin mag stichten om samen alles uit het leven te halen en ervan te genieten. Dat lijkt mij niet teveel gevraagd toch?

– Pauline.