De gemeenteraadsverkiezingen zijn nog maar net voorbij, maar de politiek rust bijna nooit uit.Natuurlijk ben ik zelf vooral betrokken geraakt bij politiek door Wij Staan Op! Als je een handicap hebt ben je vaak afhankelijk van regeltjes en indicaties en keukentafelgesprekken waar anderen nog nooit van gehoord hebben, maar die voor jou en mij dan heel belangrijk zijn omdat ze veel invloed hebben op de manier waarop je je leven leidt.
In november vorig jaar is dit in een stroomversnelling geraakt. Toen kwamen mijn man, Jos, en ik er namelijk achter dat we in de zomer een kindje mogen verwachten. Inmiddels ben ik dus 23 weken zwanger. We hebben het onze ouders verteld als Sinterklaascadeautje, naast blijdschap waren er ook wel veel zorgen die we langzaam één voor één te lijf proberen te gaan door alles goed te regelen.
Net voordat ik erachter kwam dat ik zwanger was, ben ik ook gevraagd om burgerraadslid te worden voor het CDA in de gemeenteraad van Tilburg. Burgerraadslid zijn betekent dat je ongeveer alles mag wat een raadslid ook mag, behalve stemmen in de gemeenteraad. Hoewel het met mijn zwangerschap vooral gaat om hoe gaan we dingen regelen en daar zie je dan in de praktijk niet zoveel van, is voor mijn aanwezigheid in de raad vooral praktische toegankelijkheid heel belangrijk. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een pasje om verschillende deuren te openen en dat werkte ook heel goed, alleen het extra brede poortje voor rolstoelen ging er niet mee open, essentieel lijkt me, als je mij ergens binnen wilt laten. Natuurlijk werd dit allemaal heel netjes opgelost, maar het blijft me verbazen dat sommige dingen van te voren niet in het vizier zijn, iets wat veel mensen met een handicap vaak meemaken.
Ik kan bepaalde zalen niet uit omdat de deuren te zwaar zijn. Daar kwam ik achter toen ik te vroeg was in zo’n zaal en nadat iemand had geholpen met mijn spullen klaar zetten en zelf nog even iets anders ging doen, wilde ik nog even naar het toilet. De deur bleef gesloten, zelfs met mijn elektrische rolstoel.
Eén week na de gemeenteraadsverkiezingen had een journalist dat meteen in de smiezen en hij belde mij. “De bodes zijn extra geïnstrueerd om de deuren open te maken en daar goed op te letten. De deuren elektrisch maken kan niet, want dat maakt te veel geluid als er spannende dingen besproken worden en waarschijnlijk is het ook te duur.” En: het belangrijkste argument vond ik zelf: het stadhuis van Tilburg heeft al een ITS-keurmerk.”
Zo’n ITS-keurmerk zegt iets over de toegankelijkheid van een gebouw en alhoewel iedereen ontzettend gastvrij en meedenkend was en het gebouw veel goede punten heeft, kon ik me eigenlijk niet voorstellen dat het gebouw zoals ik het de afgelopen maanden heb ervaren echt zo’n keurmerk verdient. Daarom nam ik contact op met het Tilburgs Overlegorgaan Gehandicapten (TOG) en daaruit bleek dat wij allebei dezelfde conclusie trokken.
“Het gebouw heeft wel een keurmerk, maar alleen wanneer je komt als publiek.” De publieke tribune is goed toegankelijk en je kunt overal naartoe waar je als publiek wil zijn,” vertelde een bouwkundige ons. Maar ja, nu ik er ‘werk’, kom ik op andere plekken en daar is niet naar gekeken. Ik ben benieuwd hoe dit verdergaat.
De opkomst tijdens de gemeenteraadsverkiezingen was niet hoog, maar mocht je nu toch eens willen gaan kijken, weet dan dat stadhuizen en raadszalen zeker toegankelijk zijn omdat raadsvergaderingen altijd openbaar toegankelijk moeten zijn. Ook voor mensen in een rolstoel of met een andere handicap. Wanneer dat dus niet zo is, kun je daar gewoon iets van zeggen, dus schroom niet.